ديوان بيدل دهلوي

نه دنيا جهد ميخواهد عقبي هوش ميکاهد
دلي در خويش گم گشتست و ميپرسد سراغ دل

ياد تب شوقي که زسامان طپيدن
آسودگيم داشت سخن در پر بسمل

فرصت هوس افتاد رم آهنگ شرارم
طرز نو من گشت کهن در پر بسمل

اي شوق کرانيست طپشهاي محبت
سر تا قدم من بشکن در پر بسمل

بيتابي ساز نفس از درد خموشيست
اي عافيت آتش مفگن در پر بسمل

شبگير فنا هم چقدر داشت رسائي
عمريست که داريم وطن در پر بسمل

هر جا دم تيغ تو گل افشان خياليست
فرشست چو طاوس چمن در پر بسمل

اي راه روان منزل تحقيق بلند است
بايد قدمي چند زدن در پر بسمل

(بيدل) هوس آرائي پرواز که دارد
محو است غبار تو و من در پر بسمل

منفعل فطرتم کو سر و برگ قبول
خوش قلم صنع نيست کاغذ نم در بغل

پاي گر آيد بسنگ کوشش همت رساست
زيرزمين ميرود ريشه علم در بغل

با دل قانع خوشيم از چمن اعتبار
غنچه ما خفته است باغ ارم در بغل

خشکي مغز شعور جوهر فطرت گداخت
منشي اين دفتريم نال قلم در بغل

تا طلب آمد بعرض فقر دميد از غنا
کاسه درويش داشت ساغر جم در بغل

گر نه ببوس آشناست زان دهن بي نشان
غره هستي چراست خلق عدم در بغل

لطمه آفات نيست مانع جوع هوس
سير نشد از دوال طبل شکم در بغل

وضع رعونت مخواه تهمت بنياد عجز
با سر زانو گذار گردن خم در بغل

در کارگه هستي موهوم نديديم
نقشي که توان بست بديباي تغافل

در عشق ننالي که اسيران نفروشند
صبري که زکف رفت بيغماي تغافل

آن سرمه که در گوشه ئي چشم تو مقيم است
دنباله دوانده است به پهناي تغافل

در چمن گر جلوه ات آرد بروي کارگل
رنگها چون شمع بندد تا بنوک خار گل

سبحه ريزد غنچه کيفيت اين شاخسار
گر کند در باغ کفرم رشته زنار گل

در گلستاني که رنگ و بوي ميسازد بهم
عالمي را از تکلف گشت ربط دار گل

اي شرر در سنگ رنگ آرزو گردانده گير
چشم واکردن نمي ارزد باينمقدار گل

در بهارم داغ کرد آخر بچندين رنگ ياس
ساغر بي باده يعني بي جمال يار گل