ديوان بيدل دهلوي

در عالم تجرد يارب چه وانمائيم
او صد جمال جاويد مايک نقاب مطلق

اوراق اعتبارات چندان که سير کرديم
در نسخه مقيد بود انتخاب مطلق

افسانه هاي هستي در خلوت عدم ماند
کس وانکرد مژگان از بند خواب مطلق

در نرد وفا برد همين باختني بود
منحوس حريفي که نفهميد مبارک

در عشق يکي بود غم و شادي (بيدل)
بگريست سعادت شد و خنديد مبارک

ايندم از شرم طلب نيست زبان ما خشک
با صدف بود لبي در جگر دريا خشک

ايخوش آن بحر سرشتي که بود در طلبش
سينه لبريز گداز جگر و لبها خشک

همچو نظاره که از ديده تر ميگذرد
در گذشتيم زآلوده گي دنيا خشک

خير و شر در وضع همواري زهم ممتاز نيست
صلح تقديمي ندارد گر کند تأخير جنگ

ازشکست ساغر مينا صدا آزاده است
در لباست نيست رنگي تا دهد تغيير جنگ

در مزاج خلق پيچش صلح راهي وانکرد
رنگ تا باقيست دارد لشکر تصوير جنگ

زياس قامت پيري بآه ساخته ايم
کشيده ايم دلي در کمند گيسوي چنگ

گذشت عمر چه طاوس در پرافشاني
دلي نجستم از آينه خانه نيرنگ

بعبرتي نگشودم نظر درين کهسار
که سرمه ميل نهان کرده است در رگ سنگ

در غبار جسم ميگردد دل غافل هلاک
همچو اشک اين تخم کلفت برنميخيزد زخاک

تاروپود عافيت يکرشته ام صورت نه بست
کسوتم چون صبح آخر غوطه زد در جيب چاک

در نظرها معنيم گل ميکند غيرت بچنگ
خامه ام دارد مداد از محضر داغ پلنگ

ساز آفاق از نواهاي شکست دل پر است
در صداي کوه يک ميناست لبريز ترنگ

رنگها دارد سواد سرمه ئي چشم بتان
کلک نقاشان صدف گل کرده در خاک فرنگ

فهم حکم اندازئي شست قضا آسان مگير
در ته بال پري اين جا پري دارد خدنگ

در راه جلوه ات که بهشت اميدهاست
گل کرده اشک همچو نگه انتظار رنگ

افراط در طبيعت عشرت کدورت است
بيداغ گل نميکند از لاله زار رنگ

در آرزوي شکستي که چشم بد مرساد
درين ستمکده ما هم رسيده ايم برنگ

خيال اينهمه داغ غرور غفلت ماست
صفا وديعت نازيست در طبيعت رنگ

غره عيش مباشيد که در محفل دهر
شيشه ئي نيست که قلقل نرساند بترنگ