ديوان بيدل دهلوي

جاي آنست که بالد گهرشان صدف
بحر در قطره گي اينجا شده مهمان صدف

نيست در عالم بيمطلبي اسباب دوئي
دل صافيست همان ديده حيران صدف

از انفعال کوشش معذور ما پرس
پر ميزنيم چون مژه در آشيان لاف

در عالمي که دعوي تحقيق باطل است
صدق مقال ماست همان ترجمان لاف

زحمت مبر در آرزوي امتداد عمر
فرصت چه لازم است کفيل زمان لاف

شور غبار ما بفنا نيز کم نشد
ديگر کسي چه خاک کند در دهان لاف

در دشت آتشي که شرر پر نميزند
ما پنبه ميبريم باميد «لاتخف »

هيچکس سودي نبرد ازا نتظار مدعا
تا نشد چشم طمع با حلقهاي در طرف

نسبت لعل که دارد اينهمه سامان صدف
شور در بحر فگنده است نمکدان صدف

در شکست جسد آرايش تعمير دلست
نيست بيسود گهر تاجر نقصان صدف

کام تقليد زنعمت نبرد بهره ذوق
غير ريزش نبود در خور دندان صدف

هر کسي تا خاک گرديدن برنگي بسمل است
خون رنگي در فسردنها روان دارد عقيق

حرص هر جا غالب افتد بر جگر دندان فشار
در هجوم تشنگي ها امتحان دارد عقيق

بيجگر خوردن ميسر نيست پاس اعتبار
آبرو در موج خون دل نهان دارد عقيق

نيست (بيدل) کاوش ايام بر دلخستگان
در شکست خود همان خط امان دارد عقيق

با اين هجوم عجز بهار قدم زديم
خجلت بساط آبله گسترد در عرق

بر روي ناز شرم نموهاي اعتبار
رنگي نکرد گل که نيفشرد در عرق

شور شکسته شيشه زطوفان گذشته است
آن سنگدل مگر دلي آزرد در عرق

شبنم چه واکشيد زتماشاي اينچمن
ما را گشاد چشم فرو برد در عرق

گرد هوس بسعي خجالت نشانده ايم
کم نيست ته نشيني اين درد در عرق

نوميد وصل بود دل از ساز انفعال
آينه ات زما غلطي خورد در عرق

(بيدل) تلاش عجز بجائي نميرسد
خلقي چو شمع داغشد و مرد در عرق

در عمل محال هم همت مرد سرخ روست
برد علم بر آسمان پاي حنائي شفق

تحفه ئي محفل حضور در کف عرض هيچ نيست
کاش شفيع ما شود آينه سازي عرق

ما سجده حضوريم محو جناب مطلق
گم گشته همچو نوريم در آفتاب مطلق