ديوان بيدل دهلوي

عجز مردان اثر غيرت ديگر دارد
پشت در سينه نهان ميکند اينجا خم تيغ

غافل از درد مباشيد که در عرصه عشق
زخمها هم چو نيام اند همه توأم تيغ

کنون که ميگذرد عيش چون نسيم زباغ
چو گل خوش آنکه زني دست در رکاب اياغ

گذشته است زهستي غبار وحشت ما
زرنگ رفته همان در عدم کنند سراغ

کو شعله دردي که بذوق اثر داغ
خاکستر من سرمه کشد در نظر داغ

هر سري کز فکر ابروي کجت گرديد خم
از گريبان غوطه زد در حلقه گرداب تيغ

دل زمژگانهاي شوخت هم بساط نشتر است
چشم حيران در خيال ابروت همخواب تيغ

خون من در پرده بالي ميزند اما چسود
شوخي اين نغمه موقوفست بر مضراب تيغ

انتظاري در مزاج هر مراقب طينتي است
گل کند شايد زخونم مطلب ناياب تيغ

نيستم افسرده رنگ عرصه گاه امتحان
خون گرمم ميفروزد شمع در محراب تيغ

در عشق کوش کز غم اسباب وارهي
درد دلي مگر دهد از درد سر فراغ

نشه عجزم چو شبنم داد بر طيب دماغ
از گداز عجز طاقت يافتم مي در اياغ

عافيت نظاره را در آشيان حيرتست
داغ گشتن شعله را از پر زدن بخشد فراغ

گر باين بي پردگي مي بالد آثار جنون
دود ميگردد صدا در حلقه زنجير باغ

در خنده گل بوي سلامت نتوان يافت
گر قلقل ميناست ترنگيست درين باغ

عشق در خلوت حسن انجمن راز خود است
جيب دارد سر پروانه بزانوي چراغ

سير هستي چقدر برق ندامت دارد
شعله در رنگ عرق ميچکد از روي چراغ

دل اگر روشن شود غفلت نميگنجد بچشم
آنچه نتوان ديد تاريکيست در نور چراغ

اختلاف وضعها (بيدل) لباسي بيش نيست
ورنه يکرنگ است خون در پيکر طاوس و زاغ

فيض هستي عام شد چندانکه چون ابروي ناز
در نظر مي آيدم محراب جام مل بکف

نيست (بيدل) در ادبگاه خموشي مشربان
شيشه را جز سرنگون گرديدن از قلقل بکف

عافيتها در جهان بي تميزي بود جمع
کرد آدم گشتنت آخر بگاو خر طرف

تحقيق را بما و من افتاده اختلاف
در هيچ حال با نفس آينه نيست صاف

ياران اگر لبي بتأمل رسانده اند
خميازه خورده است گره در کمين لاف

آخر همه به نشه تحقيق ميرسيم
پيداست تا دماغ پس و پيش و در دو صاف