ديوان بيدل دهلوي

خامشي صرفه جمعيت آسوده دلي است
بال در بستن منقار نهان دارد شمع

چشم عشاق قيامتکده شوخي اوست
در لگن ناوک ديگر بکمان دارد شمع

غير نوميدي علاج اينقدر امراض چيست
عالمي پر ميزند در نبض بيمار طمع

عمر در حسرت شد و يکطوق قمري خم نه بست
خجلت بيحاصلي بر سرو گلزار طمع

نيست موقوف سوال ابرام طبع دون حسب
بستن لب هم کمر بسته است در کار طمع

ناله ها در دود دل گم کرده ايم
سرمه پيچيده است بر آواز شمع

نشسته ئي زدل تنگ بر در تصديع
دمي که واشود اين قفل عالميست وسيع

ني در پرواز زدني سعي جولان کرد شمع
تا بنقش پا همين سير گريبان کرد شمع

خودگدازي محرم اسرار امکان گشتن است
هر قدر در آب خفت آئينه سامان کرد شمع

غفلت اين انجمن در خورد اغماض دل است
عالمي را چشم پوشانيد و عريان کرد شمع

بر رخ ما ناز مشتاقان در مژگان مبند
کز تغافل خانه پروانه ويران کرد شمع

در گشاد عقده هستي که دامنگير نيست
از بن هر قطره اشک ايجاد دندان کرد شمع

هر چه در دل گذرد وقف زبان دارد شمع
سوختن نيست خيالي که نهان دارد شمع

خواب در ديده عاشق نکشد رخت هوس
سرمه شعله بچشم نگران دارد شمع

رنگ آشفته متاع هوس آرائي ماست
در تماشاگه پرواز دکان دارد شمع

رهبر عالم آسوده دلي خاموشي است
چاره در پاي خود از دست زبان دارد شمع

زنقد عيش جنون يأس مهرجام مپرس
بغير داغ مي ئي نيست در پياله داغ

چراغ رهگذر باد در نميگيرد
درين چمن چقدر سعي لاله سوخت دماغ

شمع من گرم حيا کرد مگر سوي چراغ
مي توان کرد شنا در عرق روي چراغ

عالم همه داغست و ندارد اثر داغ
در لاله ستان نيست کسي را خبر داغ

دل قابل گل کردن اسرار جنون نيست
در زير سياهي است هنوزم سحر داغ

عالم همه در ديده عشاق سياه است
بر دود تنيده است هجوم نظر داغ

عمريست بحيرتکده عجز مقيمم
در نقش قدم سوخت دماغ سفر داغ

در زنگ خوش است آئينه سوخته جانان
(بيدل) نکشي جامه ماتم زير داغ

فقر ما را مشماريد کم از عالم تيغ
که بر شهاست بقدر تنکي در دم تيغ