جام جم اوحدي مراغي

روح در عرش و جسم در زندان
چهره او گشاده، لب خندان

هر که در توبه پايدار آمد
در دگر رکنها سوار آمد

در مقامي چو مرد رست آيد
در مقام دگر درست آيد

در چنين حالت ار خوري دارو
راست کن گور در پس بارو

در زمين آنکه خار و خس بگذاشت
تخم در وي کجا تواند کاشت؟

خرقه پوشي، تو در چنين کس پوش
ورنه در خرقه کش سر و مخروش

توبه در لاي اين سخن در جست
اين سخن را ببين، که کم خرجست

هر چه در وي نشان غير بود
در طلب کردنش چه خير بود؟

در و ديوار در شمار تواند
انجم و آسمان بکار تواند

خانه را در مکن، که در بندست
وندرو زر منه، که زر گندست

غير در غار ما نمي گنجد
عشوه در بار ما نمي گنجد

که چو بادت در شکنبه زند
آتشت در کلاه و پنبه زند

هر چه در کون و مکان بيند
از ازل قدرتي در آن بيند

گرگ در دشت و شير در بيشه
همه هم حرفتند و هم پيشه

زان چنين در بلا و در بندي
که به تقدير حق نه خرسندي

دل درين دختر و پسر چه نهي؟
تن در آشوب و در سر چه نهي؟

دل خوشند ار چه در گذار استند
تا مبادا که در ديار استند

متصل گردد اين اثر در ذات
هم چو تاثير مهر در ذرات

گر ز دانش در قبول زني
دست در دامن رسول زني

نيست تن را مهار در بيني
جز خرد در دماغ، اگر بيني

تا نخواني مقالتي در عشق
نکني وجد و حالتي در عشق

داده در سر و در ملا دل و هوش
به زباني ز بي زباني گوش

در تو و ديدن تو خيري نيست
ورنه در کاينات غيري نيست

چون در آن قرب محو گردي تو
صورت خويش در نوردي تو

ليک هم آفتيست در هوشت
که نرفت آن خطاب در گوشت