ديوان بيدل دهلوي

دل رمز چه سحر است که در ديده تحقيق
حسن است و نيفتاد بهيچ آينه کارش

عمر از چه شتاب اينهمه آشفتگي انگيخت
کاتش بنفس در زد و بگرفت شمارش

نهال خيالم که در چشم بينش
بصد ريشه يکمو نبالد نمويش

لب از هرزه سنجي است مقراض هستي
سر شمع هم در سر گفتگويش

چراغ مطلب ناياب ما روشن نميگردد
نفس تا چند بايد سوخت در وهم تگ و پويش

بتاراج نگاه ناتوانش داده ام طاقت
هنوزم در کمين قامت پيريست ابرويش

درين محفل ندارد سايه هم اميد آسودن
مگر در خانه خورشيد گردد گرم پهلويش

گر نباشد شعله خاکستر بس است
جستجوها خاک شد در صبر کوش

در سخن چيني حلاوت مشکل است
فهم کن از تلخکاميهاي گوش

زدور آسمان گر سعد و نحسي در گمان داري
اثر واميکشد از کيفيت برجيس و بهرامش

زين چمن صد رنگ عرياني تماشا کرده ام
همچو شبنم در گداز خجلتم از چشم خويش

ناز هستي در نيازآباد حسن آسوده است
نيست بي سير نگاهت فطرتم از چشم خويش

خواه دريا نقش بندم خواه شبنم گل کنم
رفتني پيداست در هر صورتم از چشم خويش

عيب همه عالم زتغافل بهنر پوش
اين پرده بهر جا تنگ افتد مژه در پوش

در زنگ خوشست آئينه از ننگ فسردن
اي قطره فضولي مکن اسرار گهر پوش

جز خلق مدان صيقل زنگار طبيعت
دلگيري اين خانه بواکردن در پوش

چونصبح ميندوز بجز وحشت از ايندشت
تا جاده و منزل همه در گرد سفر پوش

کو تحفه ديگر که بيرزد بقبولي
دل پيشکشي بود که در خاک فگندش

چز در چمن شرم جمالش نتوان ديد
اي آئينه سازان عرق افتاد پسندش

غبار ما و مني کز نفس فتاد بگردن
زخانه نيست برون گر برون در فگنيمش

خيال عشق چندان شست اوراق دلايل را
که در آينه نتوان يافتن تمثال جاسوسش

شکستم در تمناي بهارت شيشه رنگي
که هر جا ميرسم پر ميزند آواز طاوسش

زديرستان عشقت در جگر جوش تبي دارم
که از تبخاله ميبايد شنيدن بانگ ناقوسش

بآزادي پري ميزد نفس در باغ ما (بيدل)
تخيل گشت زندانش توهم کرد محبوسش

گزند زندگاني در کفن جسم است تدبيرش
سموم آنجا که زور آرد علاجي نيست جز شيرش