ديوان بيدل دهلوي

زيارتگاه احوال شهيد کيست اين گلشن
که در خون ميطپد نظاره از رنگ تماشايش

دل و آينه رازش معاذالله چه بنمايد
کف خاکي که در کسب صفا کردند بهتانش

گشاد دل که از ما جوهر تدبير ميخواهد
گره باقيست در کار گهر تا هست دندانش

هجوم خط نشد آخر حجاب شوخي حسنت
که آتش در طلسم دود نتوان کرد پنهانش

وجودم در عدم شايد بفکر خويش پردازد
که آتش غير خاکستر نمي باشد گريبانش

کسي چه فيض برد از بهار عشرت امکان
که چون سحر همه پرواز رنگ در قفسستش

زمال غيرتعب چيست اغنياي جهانرا
محيط در خور امواج وقف ديده خسستش

فسردن هم کمالش پاس آب روست در معني
نگين از کندن آزاد است اگر سازي زالماسش

توزين مزرع نموهاي درو آماده ئي داري
که در هر ماه چون ناخن زگردون ميدمد داسش

باقليم عدم گمکرد انسان ذوق سلطاني
که وهم هستي افگند اين زمان در دست کناسش

سر تاراج گلشن داشت سرو فتنه بالايش
بصد جز حنا خون بهار افتاد در پايش

بهارستان هستي رنگ در بال شرر دارد
که چيدن از شگفتن بيش ميبالد زکلهايش

چو صبح اين گرد موهومي که در بار نفس داري
پرافشانست ناپيدائي از پرواز پيدايش

سالي و ماهي نميخواهد رم برق نفس
در خيالت مدت موهوم گو معدود باش

در زيانگاه تعين نيست حسن عافيت
گر تواني خاک شد آينه مقصود باش

سنگ هم بي انتقامي نيست در ميزان عدل
بت شکستي مستعد آتش نمرود باش

خانه آينه (بيدل) نيست بر تمثال تنگ
بر در دل حلقه زن گوشش جهت مسدود باش

غبار دل بتاراج طپشهاي نفس دادم
صدائي بود اين ديوانه در آغوش زنجيرش

نگارستان بيرنگي جمالي در نظر دارم
که ميناي پري دارد سفال رنگ تصويرش

سيه کاري نمي ماند نهان در کسوت پيري
برنگ مو که رسوائيست وقف کاسه شيرش

نه حرف رنگ ميدانم نه سطر جلوه ميخوانم
کتابي در نظر دارم که حيراني است تفسيرش

اي شرر زين مجمرت آخر پري بايد فشاند
گر همه در سنگ باشي آنقدرها وامکش

نفس تا ميکشم در ناله زنجير مي غلطم
گرفتارم نميدانم چه مضمونست گيسويش

دل ياقوت خون گرديده ئي در حسرت لعلش
رم آهو بخاک افتاده ئي از چشم جادويش

کوه از چه ادب ضبط نفس کرد که هر سنگ
در دل مژه خواباند چراغان شرارش