ديوان بيدل دهلوي

بياد شرمگين چشمي قدح مي زد خيال من
عرق تا جبهه خوابانيد آخر در مي نابش

اگر اين برق دارد آتش رخسار او (بيدل)
نيابي در پس ديوار هيچ آئينه سيمابش

کجاست وسعت ديگر سواد امکانرا
چو شعله در جگر سنگ داغ جولان باش

درينچمن همه عاجز نگاه ديداريم
تو نيز يکدو نگه در قطار مژگان باش

جهان با اين پرافشاني ندارد بوي آزادي
برون آشيان در بيضه پرورده است فولادش

چه شور افگند شيرين در دماغ کوهکن يارب
که خاک بيستون شد سرمه و ننشست فريادش

چو دريابد کسي رنگ اداي چشم خودکامش
نهان ترا زرگ خوابست موج باده در جامش

بذوق شوخي آنجلوه چون آينه شبنم
نگاهي نيست در چشمم که حيراني کند رامش

سرانگشت اشارات خطش با ديده ميگويد
حذر بايد زصيادي که خورشيد است در دامش

چه سازم تا توانم ريخت رنگ سجده در کويش
سرافتاده ئي دارم که پيشانيست زانويش

ادبگاه محبت برندارد ناز گستاخان
بغير از جبهه من نقش پائي نيست در کويش

بهار آلوده رنگ تمنايت دلي دارم
که گر سبر گلي در خاطر افتد ميکنم بويش

زاحسانهاي تير او چه سنجد بيخودي (بيدل)
مگر انصاف آگاهي نهد دل در ترازويش

بحيرتم که چه مضمون در آستين دارد
نگاه عجز سر شکيست مهر طومارش

محيط فيض قناعت که موجش استغناست
چو آب آينه سرچشمه نيست در کارش

کباب همت آن رهروم که در طلبت
چو اشک آبله دارد عنان رفتارش

زجلوه تو جهان کاروان آينه است
بهر چه مي نگرم حيرتيست در بارش

بآئيني که شاخ گل هجوم غنچه مي آرد
چرا خونم حمايل نيست يارب در بر تيغش

اگر خورشيد در صد سال يک لعل آورد بيرون
بدخشانها بيکدم بشگفاند جوهر تيغش

خطي از عافيت در دفتر بسمل نميگنجد
مزن بر صفحه دلهاي ما جز مسطر تيغش

خط مشکين شد و بال غنچه جان پرورش
گشت در گرد يتيمي خشک آب گوهرش

هر کرا از نغمه ساز سلامت آگهي است
نيست جز ضبط نفس در بزم دل خنياگرش

دشت سودا گرد آثارش سلامتخانه است
در پناه سايه مو چون سر ديوانه باش

در آن کشور که پيشاني گشايد حسن جاويدش
گرفتن تا قيامت برندارد نام خورشيدش

اشارات حقيقت بر مجاز افگند آگاهي
خرد هر جا پري در جلوه آمد شيشه فهميدش