ديوان بيدل دهلوي

بخاک خفته دام تواضع خلقم
چو سجده ئي که فتد راه در جبين زارش

خرام يار زعمر ابد نشان دارد
در آب خضر نشسته است گرد رفتارش

بدشت و در همه سو کاروان دردسر است
هزار ناقه ستم ميکشد تو بار مکش

مباد باز فتد حرص در تلاش جنون
زپاي هر که درين ره نشست خار مکش

تغافل پيشه ئي در کار ابروي کجش دارد
کجا شور شهيدان بشنود گوش کر تيغش

تا نجوشد عرق خجلت تمثال زشخص
عالمي آينه کرده است نهان در بر خويش

عجز رفتار من آخر در بيباکي زد
اشک تا آبله پا گشت گذشت از سر خويش

هر نفس آواره فکر کنار ديگريم
قطره ما را هوس نگذاشت در درياي خويش

رفته ايم از خويش و حسرتها فراهم کرده ايم
عالم طول امل جمعست در شبهاي خويش

بي نشان حسني که جز در پرده نتوان ديدنش
عالمي پي برده است از شوخي پيراهنش

عافيت خواهي لب از افسون عشرت بسته دار
هر گل اينجا خنده در خون ميکشد پيراهنش

در غبار فوت فرصت داغ خجلت ميکشم
شمع رنگ رفته مي بيند همان پيرامنش

تيغ مژگاني که عالم بسمل نيرنگ اوست
گر نپردازد بخونم خون من در گردنش

گر نداري جرأت از خانمان برهم زدن
همچو مي خون در جگر زين شيشه بشکسته باش

روزي اينجا در خور آدم دهن آماده است
محرم منقار ساز آن نهال پسته باش

جهاني را بحسرت سوخت اين دنياي بيحاصل
چه ياقوت و کدامين لعل آتش در بدخشانش

غرور انديشه ئي تا کي خيال بندگي پختن
تو در جيب آدمي داري که پرورداست شيطانش

اينکمان خانه اقامتکده الفت نيست
عبرتي گير زکيفيت بام و در خويش

نقد ما ذره صفت در گره باد فناست
غير پرواز چه داريم بمشت پر خويش

سينه چاکان بهم آميزش خاصي دارند
صبح در شبنم گل آب کند شکر خويش

عرض دانش چقدر کلفت دل داشته است
مژه در ديده شکست آئينه از جوهر خويش

اي نگه عافيتت در خور مشق خوابست
بفسون مژه تغيير مده بستر خويش

بسعي جان کنيها کوهکن آوازه ئي دارد
بغوغا ميفروشد هر که باشد آب در شيرش

بضبط ناله دل ميگدازم پيکر خود را
مگر در سرمه غلطم تا کنم يکخامشي لالش

هواي کعبه تحقيق داري ساز تسليمي
سجود بسمل اينجا در خم بالست محرابش