ديوان بيدل دهلوي

عافيت خواهي در الفت سواد فقر زن
بهر صيد خواب فرشي سايه ميباشد نفس

از هوس با هيچ قانع شو که اينجا عنکبوت
ميکند صيد هما در سايه بال مگس

دل نفسي بيش نيست مرکز الفت
چندنشيند نفس در آينه محبوس

گل بکف و در غم بهار فسردن
مزد تخيل پرست جلوه محسوس

ريشه دوانده است در بهار جنونم
پيچش هر گردباد تا پر طاوس

(بيد) ازين مزرع آنچه در نظر آمد
دانه امل بود و آسيا کف افسوس

خوش آنزمان که شوي در غبار کسوت عجز
چو شعله بر رگ گردن بلند بار نفس

متن چو صبح در انکار هستي موهوم
گرفته است جهان را هواسوار نفس

در عرق زانچهره خورشيد سيما روشن است
برق چندين شعله وقف کشت انجم کردنش

بنده پير خراباتم که از تاليف شوق
يکجهان دل جمع کرد انگور در خم کردنش

دل اگر جمعست گو عالم پريشان جلوه باش
گوهر آسود است در بحر از طلاطم کردنش

در پي روزي تلاشي آدمي امروز نيست
از ازل آواره دارد فکر گندم کردنش

کلفت هستي طپشها سوخت در نبض نفس
رشته اين ساز خون شد از ترنم کردنش

بر دل آزرده تمهيد شگفتن آفتست
جام در خون ميزند زخم از تبسم کردنش

در عالميکه انجمن کوري و کريست
هر نغمه پرده بست بر آهنگ ساز خويش

بر آرزوي خلق در خلد واگذار
ما را نياز کن بغم دلنواز خويش

رحمست بر آن خسته که چون آه ندامت
در گوشه دل نيز ندادند فراغش

فرياد که در گلشن امکان نتوان يافت
صبحي که بشبها نکشد بانگ کلاغش

حيرت چمن هستي و مخموري وهميم
تمثال در آينه شکسته است اياغش

در مملکت سايه زخورشيد نشان نيست
اي بيخبر از ما نتوان يافت سراغش

آه ازين جلوه نقاب فروش
بحر در جيب و ما حباب فروش

نخچير فنا غير از تسليم چه انديشد
در رنگ تو پردازد تيريکه بدستستش

هر گه نسق هستي موصوف نفس باشد
دربند چه بندستش در بست چه بستستش

هر چند زمينگيريست جز نعل در آتش نيست
مانند سپند اينجا هر آبله جستستش

سر در قدم اشکم کاين شيشه بسنگ افگن
بي منت خودداري لغزيدن مستسش