ديوان بيدل دهلوي

بي تأمل در دم پيري مده بيرون نفس
از کتاب صبح مگذر سرسري همچون نفس

بسکه زين بزم کدورت در فشار کلفتم
غنچه وارم برنمي آيد زموج خون نفس

شعله ئي دارد چراغ زندگي کز وحشتش
در درون دل تمنا ميطپد بيرون نفس

در دل برون دل چو نفس بال ميزنم
آوارگي گل وطنست از سفر مپرس

هر کس درين بساط سراغ خود است و بس
نارفته در سواد عدم زان کمر مپرس

زينقدر هستي مينا شکن وهم حباب
باده ئي نيست که در جام نکرد است نفس

معني اينجا همه لفظ است مضامين همه خط
آنچه عنقاست که در دام نکرد است نفس

هر دو عالم بغبار در دل يافته اند
(بيدل) اينجا عبث ابرام نکرد است نفس

مبحث سود و زيان در خانه نيست
شور اين سودا به بازار است و بس

کاري از تدپير نتوان برد پيش
هر که در کار است بيکار است و بس

ناله در اشک زد زعجز رسائي
آبشد اينشعله از ترقي معکوس

جمعي که در بهشت فراغ آرميده اند
طي کرده اند جاده دشت اميد و بس

عيش بهار عشق زپهلو عجز نيست
در باغ نيز شمع گل از خويش چيد و بس

صفاي آينه در رنگ وهم باخته ايم
بزير سايه کوهيم از غبار نفس

تا مژه در جنبش آيد عافيت خاکستر است
شمع بزم يأسم از اشک شرر زادم مپرس

آب در آينه (بيدل) حرف زنگار است و بس
سيل اگر گردي سراغ کلفت آبادم مپرس

در بياباني که ما بار خموشي بسته ايم
با نگاه چشم حيران ميدمد شور جرس

اي ندامت آب گردان خاک بنياد مرا
تا در اين صورت توانم دست شستن از هوس

تيغ استغناي قاتل رنگي از من برنداشت
دست خون بسملم در دامن چاکست و بس

صبحست و دارد آن گل در سر هواي نرگس
از چشم ما بريزيد آبي بپاي نرگس

تقليد چند بايد در جلوه گاه تحقيق
پامال نور شمعست رنگ لقاي نرگس

دل حرم تا دير در خون ميطپيد
خانه راه خانه ميپرسيد و بس

چون شرر در راه کس گردي نبود
شرم فرصت چشم ما پوشيد و بس

در ترازوئي که صبر عاشقان سنجيده اند
کوه اگر گردد تحمل نيست همسنگ عدس

در ادبگاه ظهور از منت دونان منال
شعله هم گاه ضعيفي ميشود محتاج خس