جام جم اوحدي مراغي

تو در آيي ز در، سلامش کن
او درآيد، تو احترامش کن

آنکه شش ماه در سفر باشد
دو ديگر به راه در باشد

روزت اين کبر و کينه در کالا
نيمشب هر دو لنگ در بالا

که: بهر مرد بيست حور دهند
جاي در باغ و در قصور دهند

او ز خود در عذاب و خلق از وي
پدرش را دعاي بد در پي

تخم بد در زمين شوره چه سود؟
در سپيدي سياهي آرد دود

تير برنا نکرد در وي کار
به سر پنجه در کشيدش زار

در درختش که پر گره شد و زشت
در زنند آتش و کنند انگشت

خوف در جان و طوف در سرگين
گه به آن خانه پويد و گه اين

خويشتن را تو در حساب مگير
بندگان را در احتساب مگير

خوشه اي چونکه در نکردي باز
هم ز بالاي در فرو انداز

شب کني روز و روز در کارش
در نويسي به درج طومارش

در جهان دوستي به دست نشد
که ازو در دلم شکست نشد

کلب کو در ره وفا زد گام
خرقه پوشد ز پوست در بلعام

هر که در سيرت وفا شد گرد
ز وفا راه در فتوت برد

بسته دل در دواي رنجوران
جاي خود کرده در دل دوران

هر يکي باد کرده در بوقي
سال و مه در خيال معشوقي

روز در کار سخت بي خور و خفت
در عزبخانه برده شب زر مفت

حکم او تا به دست مادر بود
طفل در خانه، قفل بر در بود

گشته قانع به رزق و روزي خويش
دست در کار کرده، سر در پيش

روي در سير و هيچ زرقي نه
همه در بحر و بيم غرقي نه

هر کرا اين متاع در بارست
نطق او در زبان و کردارست

به هوس حلقه در ذکر چکني؟
هر چه يابي به حلق در چکني؟

گرد هر در مگرد چون گولان
درج شو در حساب مقبولان

در تو چون شد صلاح کار پديد
کام را در کفت نهند کليد