ديوان بيدل دهلوي

نامحرمي بوصل هم از ما نميرود
حيرت قدح زحلقه در ميکشد هنوز

تحقيق زصنعتگري وهم مبراست
از هر چه در آينه نمايند بپرهيز

در تغافلخانه اسباب فرش مخملي است
زين تماشا جمع کن مژگان و رنگ خواب ريز

عمرها شد صورتم را ميکشي بي انفعال
اي مصور در صدف خشکست رنگت آب ريز

نقش هستي (بيدل) از کلفت طرازان صفاست
تا توئي در هر کجائي سايه مهتاب ريز

پيکرم چون اشک در ضبط نفس گرديد آب
مي شمارد عشق چون آينه غمازم هنوز

عشق حيرانم غبارم را کجا خواهد شکست
يکقلم پروازم و در جنگل بازم هنوز

يک قفس قمريست از شور جنون خاکسترم
چون نگه در سرمه هم ميبالد آوازم هنوز

شوريکه ززير و بم اين پرده شنيدي
حرف لب گنگش کن و در گوش کر انداز

صلح و جدل عالم افسرده مساويست
رو آتش ياقوت در آب گهر انداز

شيريني جان نيست گلوسوز چو شمعم
اي صبح تبسم نمکي در شکر انداز

نامحرم عبرتکده دل نتوان بود
اين خانه بروب از خود و بيرون در انداز

ما خود نرسيديم بتحقيق ميانش
گر دست رسا هست تو هم در کمر انداز

در ستر حال کسوت فقري ضرورتست
پيدا کند زپوست مگر پرده دار مغز

اسرار در طبيعت کمظرف آفت است
از استخوان پسته براد دمار مغز

در هر سري که شور هواي تو جا کند
مانند بوي غنچه نگيرد قرار مغز

گرچه رنگ شوخ چشمي برنميدارد حيا
در عرق يکسر نگه مي پرورد سيماي ناز

در چمن رعنائي سرو لب جويم گداخت
از کجا افتاده است اين سايه بالاي ناز

تا بکي باشي فضول آرزوهاي غرور
در نيازآباد هستي نيست خالي جاي ناز

بسکه آفاق از اثرهاي نياز ما پر است
در بساط ناز نتوان يافت خالي جاي ناز

عالمي آينه دارد در کمين انتظار
تا کجا بي پرده گردد حسن بي پرواي ناز

هيچ زشتي در مقام خويش نامرغوب نيست
خار را دارد همان چون گل سر ديوار سبز

آبروي مرد (بيدل) باهنر جوشيدنست
نيست در شمشيرها جز تيغ جوهردار سبز

با خيال از حسن محجوب تو نتوان ساختن
حيرتم در دل مگرآينه دزدد چون نفس

تازخودداري برون آئي طريق دردگير
چون رسد در کوچه ني ميشود محزون نفس