ديوان بيدل دهلوي

آنسوي عالمند و به پشت نشسته اند
در خانه هاي چشم سراغ نگاه گير

(بيدل) شباب رفته بعبرت مقابلست
در سجده نيز قد دو تا را گواه گير

بيجگر در عرصه غيرت علم نتوان شدن
جز بدوش شمع ازين محفل نمايان نيست سر

در نمد نتوان نهفت آينه اقبال مرد
زير مو هر چند پنهانست پنهان نيست سر

(بيدل) امشب در نثارآباد ذوق نام او
سبحه سوداي خوشي کرده است ارزان نيست سر

زجلوه تو چگويد زبان حيرت من
که هست جوهر آينه در سخن معذور

مني بجلوه رساندم که در توئي گمشد
نداشت آينه عجز بيش ازين مقدور

خرام سيل در ويرانه ها دارد تماشائي
ز رفتارت قيامت ميرود بر دل بيا بنگر

چو غنچه گلشن پوشيده حالتي دارم
به بيضه شوخي عنقاست در پر عصفور

زموج در خور جهدش شکست مي بالد
بعجز پيش نرفته است اعتبار غرور

توان معاينه کرد از فتيله سازي موج
که بحر راست چه مقدار در جگر ناسور

بشرم کوش که بنياد حس خوبانرا
گرفته اند در آب گهر گل تعمير

بي انتظار در حق نعمت ستم مکن
يعني تمتع از ثمرزو درس مگير

در پله ترازوي انصاف ميل نيست
اي نوبهار عدل کم خار و خس مگير

عالمي پا در رکاب وهم عبرت خانه ايست
اي بهار آگهي رنگ از حناي زين مگير

هواي تيغ تو افتاد تا مرا در سر
بموج چشمه خورشيد ميزند ساغر

در خلوت شرمت اثر ضبط تبسم
قفليست که بر حقه گوهر زده ئي باز

افروخته چهره زتاب عرق شرم
در کلبه ما آتش ديگر زده ئي باز

با تيره دلي کس نشود محرم چشمش
اي سرمه چرا حلقه برين در زده ئي باز

اي جستجو اگر هوس آرميدني است
ما را بجاي آبله در پاي لنگ ريز

روزي دو در وفا کده فقر صبر کن
بر شيشه خانه هوسي چند سنگ ريز

دلهاي خلق قابل تائثير عجز نيست
پرواز ناله در پر و بال خدنگ ريز

بدل زمقصد موهوم خار خار مريز
در اميد مزن خون انتظار مريز

حديث عشق سزاوار گوش زاهد نيست
زلال آب گهر در دهان مار مريز

بهر چه ناز کني انفعال همت تست
غبار نا شده در چشم انتظار مريز