ديوان بيدل دهلوي

در محفل هستي منشين محو اقامت
خميازه بهار است نفس جام سحر گير

حرفي ننوشتم که دلي خون نشد آنجا
از نامه من در پر طاوس خبر گير

حکم صفاي فطرت در سکته هم روانست
آب گهر نسازد استادگي مکدر

حيرت سراي تحقيق صد چشم باز دارد
چون خانهاي زنجير موضوع حلقه در

صد رنگ جلوه در پيش اما چه ميتوان کرد
افسون وعده دارد گل بر بهار ديگر

زين بحر بيکران کم هر اعتبار گير
موج گهر شو و سر خود در کنار گير

الفت پرست کنج دلي اضطراب چيست
رخت نفس در آينه داري قرار گير

مشت غبا خود زخيالش بباد ده
طاوس شو فضاي جهان در بهار گير

دل باد بگه وفا داشت سراغ مدعا
شاهد پرده حيا گفت همان برون در

در خور عرض راز دل بخيه گشاست زخم لب
تا ندرند پرده ات پرده هيچکس مدر

طاقت يکجهان طلب در دل بيدماغ سوخت
راه هزار موج زد آبله پائي گهر

سير گلزار که يارب در نظر دارد بهار
از پر طاوس دامن بر کمر دارد بهار

بوي گل عمريست خون آلوده رنگست و بس
ناوکي از آه بلبل در جگر دارد بهار

زندگي مي بايد اسباب طرب معدوم نيست
رنگ هر جا رفته باشد در نظر دارد بهار

سراغ صبح مهياي ساز گمشدنست
نموده اند مرا در شکست رنگ اثر

بوصف صبح بناگوش او چه پردازد
ز رشته است نفس خشک در دل گوهر

گرفتم آنکه بخود وارسي چه خواهي ديد
چو عکس بر در آينه احتياج مبر

صفاي دل بنفس عمرهاست ميبازم
چو صبح آينه در زنگ ميکنم شبگير

در اين جنونکده حيرت طراز عبرتهاست
کمال باقي ياران بدستگاه قصور

گل عجزي تصور کن بهار کبريا بنگر
زما رنگي تراش و در کف پايش حنا بنگر

نگاه هرزه چونشمع اينقدر بيطاقتت دارد
اگر آسودگي خواهي دمي در زير پا بنگر

چه لازم پرده بردارد حباب از ساز موهومش
گريبان چاکي عرياني من در قبا بنگر

مردي چو شمع در همه جا نگاه دار
هر چند سر بباد رود پا نگاهدار

در بزم وصلم آرزوي جلوه داغ کرد
يارب مرا زخواهش بيجا نگاهدار

تا در چه وقت شعله زند دود احتياج
مشتي عرق بمنع تقاضا نگاهدار