ديوان بيدل دهلوي

ديگر زسايه دم تيغت کجا رويم
سرها سجود مايل محراب در نظر

غافل مشو که انجمن اعتبارها
ويرانه ايست وحشت سيلاب در نظر

در چمن تا قامتش انداز شوخي کرد سر
سرو خاکستر شد و پرواز قمري کرد سر

آسمان عمريست در ايجاد دل خون ميخورد
تا کجا بحر از گهر خواهد تسلي کرد سر

در حقيقت هيچکس از هيچکس ممتاز نيست
نور با ظلمت درين محفل مساوي کرد سر

در نگينها اعتبار نام جز پرواز نيست
نقش خود هر جا نشاندي همچنان بنشانده گير

در طلسم درد از ما ميتوان بردن اثر
گرد ما چون صبح دارد دامن چاک جگر

گرمي هنگامه هستي نگاهي بيش نيست
شمع را تار نفس محو است در مد نظر

صحبت نيکان علاج کين ظالم ميشود
در دل خارا بآب لعل اگر ريزد شرر

خفت ابله دوبالا ميزند در مفلسي
ميشود از خشک گرديدن سبکتر چوب تر

اي حباب از زورق خود اينقدر غافل مباش
نيست در درياي امکان جز نفس موج خطر

در عشق زپرواز نفس آينه برگير
هر چند رهت قطع شود باز زسر گير

تا کي چو گهر در گره قطره فسردن
طوفان شو و آفاق بيک ديده تر گير

در ملک شهادت ديتست آنچه بيابند
اي ناله توهم خون شو و دامان اثر گير

محو شوقم تهمت آلود فسردن نيستم
در گريبان تامل قطرها دارد گهر

قصها محو است در آغوش بخت تيره ام
شام من جاي نفس عمريست ميدزدد سحر

تا مگر در بزمگاه عشق پروازت دهند
همچو پروانه بموج شعله ئي بسپار پر

امل بطبع نفس صبح محشري دارد
هنوز ريشه نهفته است آه در زنجير

چه ممکنست زسوداي طره ات رستن
نشسته ايم بروزسياه در زنجير

بساز زندگي آزادگي نيايد راست
کسي چه عرض دهد دستگاه در زنجير

بهر صفت که تأمل کني گرفتاريست
تو خواه محو خرد باش و خواه در زنجير

چو بخت يار نباشد بجهد نتوان کرد
زحلقه هاي مرصع کلاه در زنجير

نشانده ام بسر راه انتظار جنون
هزار چشم تهي از نگاه در زنجير

هجوم ناله ام از راحتم مگو (بيدل)
کشيده ام نفسي گاه گاه در زنجير

دل بيضه طاوس خيالست ببر گير
يعني نفسي چند توهم در ته پر گير