ديوان بيدل دهلوي

در شکنج پيريم هر مو زبان ناله ايست
از خميدنها سراپايم طرف با چنگ شد

همين دنياست کانجامش قيامت پرده در گردد
دمد پشت ورق از صفحه هنگاميکه برگردد

چسان رام کمند ناله گردد وحشي چشمي
که خواب ناز هم در حلقه آغوش رم دارد

در سعي جنون زن از وبال هوش بيرون آ
بزحمت تا نگيرد کوچه دانش عسس دارد

نفس هر پرزدن خون دگر در پرده ميريزد
طبيب زندگي شغلي همين نيش مجس دارد

باين يکرشته زناريکه در رهن نفس دارم
گسستن تا بکي چون سبحه صد جايم کمربندد

جهان افشاگر راز است بر غفلت متن چندان
که ناهنجاريت در خانه آئينه خر بندد

هوس در مزرع آمال گو صد خرمن انبارد
شرار کاغذ ما ريزش تخم دگر دارد

چه کل خرمن کنيم از ريشهاي نقش پيشاني
عرق در مزرع بيحاصل ما خنده ميکارد

خون عشاق وطن در رگ بسمل دارد
نيست اين آب ازان چشمه که جاري نشود

آه ازان داغ که خاکستر شوق آلودم
در غم سرو تو وا سوزد و قمري نشود

درد طلب عشق در آفاق که دارد
کم نيست که ليل غم مجنون بعرب برد

زندگي را مغتنم ميداشتم غافل ازين
کز نفس تيغ دودم در دست اين جلاد بود

از شکست ساغر هوشم سلامت ميچکد
بيخودي در صنعت راحت عجب اسناد بود

شبکه در بزمت صلاي سوختن ميداد عشق
نغمه ساز سپندم هر چه باداباد بود

روزگاري شد که در تعبير هيچ افتاده ايم
چشم ما تا داشت خوابي عالمي آباد بود

ياران مزه عبرت زين مائده بردند
در نان و نمک ها قسمي بود که خوردند

در چشمه شرم آب نماند از دل بيدرد
کردند جبين بي نم و چشمي نفشردند

چون شمع در اين صومعه از شرم فضولي
تسليم سرشتان بعرق سبحه شمردن

در خاک طلب (بيدل) اثرهاي ضعيفان
لغزش قدمي بود که چون اشک سپردند

خلقي نگشته محرم ناموس آبرو
نام چراغ در ته دامن شنيده اند

در پيري از سر حرص مشکل بود گذشتن
زين تيغ زنگ فرسود آب اينقدر مجوئيد

هر جا نفس فروماند بر دل فتاد بارش
گم گشتن پي موج جز در گهر مجوئيد

پهلوي لاغري که قناعت نشان دهد
در نقش بورياي تجرد نهان کنيد

خورشيد در تلافي سوداي همت است
گر يک دو دم چو صبح زهستي زيان کنيد