جام جم اوحدي مراغي

به عقيق تو در حديث و کلام
به حقوق تو در شفاعت عام

به جمال صحابه در عهدت
به رخ نه جميله در مهدت

هم به دشت تو گاو در غله
هم به کوه تو گرگ در گله

در جهان تا که سايه شاهست
جور مانند سايه در چاهست

دشمنان را فگند در بيشه
هيبت او چو ديو در شيشه

طور در طورهاي بام تو درج
قاف در کاف گنبدت شده خرج

هر که رخ در رخ سپاس نهد
در جهان اينچنين اساس نهد

دير در قدس و سير در لاهوت
از «ابا» و «ابيت » ساخته قوت

کرمش در گشود و خوان انداخت
لطفش آوازه در جهان انداخت

دل چو در خانه مست شد زين مي
رخ به صحرا نهاد و من در پي

عقل و نفس و فلک پديد آمد
چرخ در گفت و در شنيد آمد

آن غذا در بدن چو يابد نظم
خون شود در تن از حرارت هضم

چون ز گهواره در کنار آيد
در دگر گونه گير و دار آيد

باز در گريه و خروش افتد
در کف چوب و مار و موش افتد

افتدش زين سر سبک سايه
باد در بوق و آب در خايه

به کف حرص و آز در ماند
بازش آرند و باز در ماند

در زمين اين بخار هست و دخان
نيز در مردم و دگر حيوان

در هوا غير ازين نظرها هست
در زمين نيز بس اثرها هست

چر يک اندام نيز در حاليست
در فراست دليل بر فاليست

خال در چشم و ميل در بيني
صورت حيلتست و کج بيني

ديگران زير باروران تواند
سر در افسار و در عنان تواند

نه فلک در دل تو دارد گنج
با کواکب و ليک در يک کنج

شاه در کشور و ملک در شهر
هر يکي دارد از حکومت بهر

خلق صد شهر گشته سر گردان
در پي خواجه در بدر گردان

باده در خيک و بنگ در انبان
گر نه ديوانه اي مشو جنبان