ديوان بيدل دهلوي

طاقتي کو تا کسي نازد بافسون تلاش
رنگ ها پرواز در افسرده بالي ميکند

زندگي صيد رم است آگاه باشيد از نفس
گرد فرصت در نظر ناز غزالي ميکند

وهم چون شمعت گداز دل گوارا کرده است
آتش است آبيکه در جامت زلالي ميکند

(بيدل) از لبيک و ناقوسم مپرس
عشق در گوشم نواها ميکشد

هر که در اظهار مطلب هرزه نالي ميکند
گر همه کهسار باشد شيشه خالي ميکند

با همه واماندگي زين دشت و در بايد گذشت
سايه گر پائي ندارد سينه مالي ميکند

بسکه جاي پرزدن تنگ است در گلزار ما
چاره پرواز رنگ افسرده بالي ميکند

در مقاميکه تماشا اثر بيرنگيست
چشم پوشيده بمعني همه را ميبيند

غير در عالم تحقيق ندارد اثري
(بيدل) آئينه ما صورت ما ميبيند

مرد را سامان غيرت عارضي نبود که شير
ناخن و دندان همان در بيشه پيدا ميکند

در زوال عمر وضع قامت پيري بس است
نخل اين باغ از خميدن تيشه پيدا ميکند

دل وفا بلبل نوا واعظ فسون عاشق جنون
هر کسي در خورد همت پيشه پيدا ميکند

همتي گر هست پائي بر سر دنيا زنيد
همچو گردون خيمه ئي در عالم بالا زنيد

خانه پردازي نمي بايد پي آرام جسم
اين غبار رفته را در دامن صحرا زنيد

شهرت موهوم ننگ بي نشاني تا بکي
آتش گمنامي ئي در شهپر عنقا زنيد

نقد راحت برده اند از کيسه گاه زندگي
بعد ازين چون شعله در خاکستر خود وازنيد

بزم ما را غير قلقل مطربي در کار نيست
ساقيان دستي بساز گردن مينا زنيد

بيقراري همچو اشک از ديدها افتادنست
حلقه ئي چون داغ بايد بر در دلها زنيد

بي هوائي نيست ممکن گرم جستجو شدن
سعي در بي مطلبيها طاير بي پر بود

در محيط انقلاب امواج جوش احتياج
حفظ آبرو است چون گوهر اگر لنگر بود

نيستم آگه کجا ميتازم و مقصود چيست
در سواد بيخودي مطلق عنانم کرده اند

جز تحير رتبه ديگر ندارم در نظر
چون زمين نظم خود بي آسمانم کرده اند

(بيدل) از آواره گرديهاي ايجادم مپرس
چون نفس در بال پرواز آشيانم کرده اند

در طلسم بستن مژگان فضاي داشتم
تا نگه آغوش پيدا کرد عالم تنگ شد

پيکرم در جستجويت رفت همدوش نفس
رشته اين ساز از فرسودگي آهنگ شد