ديوان بيدل دهلوي

شمع بساط ما را در کارگاه تسليم
هرچند عزم پا بود روي سوي آسمان شد

کسب و کمال در خلق پر آبرو ندارد
بر دوش بحر آخر موج گهر گران شد

جمعيت عدم را از کف نميتوان داد
در ياد بيضه بايد مشغول آشيان شد

دل در خيال ديدار آئينه خانه ئي داشت
تا بر ورق زد آتش طاوس پرفشان شد

در دير پا بر آتشم از کعبه سربسنگ
ديگر کجايم اين دل ناشاد ميبرد

در آتشم فگن که سپند فسرده ام
تا سرمه نيست زحمت فرياد ميبرد

چمنها در نقاب خاک پنهانست و ما غافل
اگر عبرت گريباني کند کل چندني دارد

پيام کبريائي در برت واکرده مکتوبي
رگ گردن چه سطراست اينقدر فهميدني دارد

زيانرا سود دانستم کدورت را صفا ديدم
سواد نسخه کم فرصتان خط در عدم دارد

فضولي من و تو در جهان يکتائي
دليل بي خبريهاست تا خبر دارد

مباد در صف محشر عرق بجوش آيم
که از تباهي کارم حيا خبر دارد

ندارد چشمه حيوان حضور آب پيکانت
زياد زخم او جان در تن نخچير مي آيد

جراحت پرور عشقم بگلزارم چه ميخواني
که در گوشم زبوي گل صداي تير مي آيد

دليل اختراع شوق ازين خوشتر چه ميباشد
که از تمکين مجنون ناله در زنجير مي آيد

لمعه مهر ازل بر در و ديوار تافت
جام تجلي بدست نور زايمن رسيد

زبحر بي کنار نااميدي در نظر دارم
نم اشکي که غواصش سر از گوهر برون آرد

کهکشان ديدي شکست رنگ هم فهميدني است
بيخودان در لغزش پا سير گردون کرده اند

پر در تلاش خرمي اين چمن مباش
افراط آب چهره گل زرد مي کند

موي پيري بسکه در سامان تجهيز فناست
تا کفن گردد سفيد ايجاد صابون ميکند

ناتواني در تلاش حرص بهتانم نکرد
قدردانيهاي طاقت آنچه نتوانم نکرد

تا مبادا خون خورد تمثالي از پيدائيم
نيستي در خانه آئينه مهمانم نکرد

زين چمن عمريست پنهان ميروم چون بوي گل
شرم هستي در لباس رنگ عريانم نکرد

غنچه شد فکرم اگر برگ گلي زين باغ رفت
کيست بي دامانيش سر در گريبانم نکرد

در گهر هم موج من زحمت کش غلطيدنست
سودن دست آبله بست و پشيمانم نکرد

ناله ام در دل از آغوش اثر مي گذرد
بيضه نشگافته پرواز زپر مي گذرد