ديوان اوحدي مراغي

من عشق ترا نهفته بودم در دل
چون کار به جان رسيد در گفت آمد

شد در پي اوباش چو ننگيش نبود
در خوي و سرشت ساز و سنگيش نبود

زر در قدمت ريزم و حيفم نايد
تر در قدمت ريزم و حيفم نايد

در دايره عشق برون يک نقطه
مي بينم و در عالم دل نيست پديد

برخيز و روان در لب صافي بنگر
تا سرو روان در لب صافي بينم

زر خواست و چو زر نديدن گرهي
در هم شدن و گره در ابرو بستن

در زير دو ابروي کژت پيوسته
با چشم تو آن سه خال در يک رسته

منطق العشاق اوحدي مراغي

در آن عذري نياوردم بر او
چو ديدم سر دولت در سر او

اگر در دامن افتد خونم از چشم
و گر در ديده آيد خارم از تو

به دل در دشمني چيزي نبودش
ولي در دوستي مي آزمودش

نه در کار بلاي هجر دستي
نه در خورد هواي عشق بالي

مرا چون حلقه بر در ديدي، اکنون
به ترک در گرفتي، ياد مي دار

نه کس در عاشقي حيران تر از من
نه کس در عشق سرگردان تر از من

گهي در پاي عشقم مي دواني
گهي در دست هجرم مي گذاري

اگر در عاشقي صد جان به پاشي
چو در بيني تو خود معشوق باشي

جام جم اوحدي مراغي

در نهان نهان نهفته رخت
در عيان همچو گل شکفته رخت

قدرتت در عدد نمي گنجد
قدر در رسم و حد نميگنجد

نه به ذات تو اسم در گنجد
نه به گنجت طلسم در گنجد

در تو و ديدن تو خيري نيست
ورنه در کاينات غيري نيست

رشحه نور در دماغم ريز
زيت اين شيشه در چراغم ريز

گر چه شد مدتي که در راهم
همچنان در هبوط اين چاهم

تا ز در حلقه را در آويزم
ميزنم آه و اشک ميريزم

عاشقي، خيز و حلقه بر در زن
دست در دامن پيمبر زن

از در او توان رسيد به کام
ديگران را بهل برين در و بام

در قناعت به نيم سيري تو
در شجاعت بدان دلير تو