ديوان بيدل دهلوي

گر شور مستيم کند انديشه گردباد
در گردش قدح شکند شيشه گردباد

شور جهان ترانه دود دماغ گيست
صد دشت و در تنيده بيک ريشه گردباد

مقبولي و اوضاع مخالف چه خيال است
در ديده خلد گر مژه ام نيش برارد

امروز در بسته بروي همه باز است
آئينه مگر حاجت درويش برارد

عقده ناپيداست در تار نفس
ليک (بيدل) روز و شب وا ميکند

نواي خامشان در پرده دود دلست اينجا
نگوئي شمع تنها گريه دارد ناله هم دارد

اگر مردي در تخفيف اسباب تعلق زن
کز انگشت دگر انگشت نر يک بند کم دارد

در عدم آخر از هواي خطي
خاک خود را غبار خواهم کرد

وقت است که چون غنچه بافسون خموشي
در ناله بلبل نفسم ريشه دواند

خواب راحت شعله را در پرده خاکستر است
گر غبار جستجوها بشکني بستر شود

نگاه تا مژه بستن ندارد آنهمه فرصت
گمان مبر در نيرنگ اين دکان که نبندد

پيچيده در و دشت زبس لغزش رفتار
تا موج گهر جاده هموار ندارد

چون لاله دو روزي بهمين داغ بسازيد
گل در چمن رنگ وفا بار ندارد

جهان بيجلوه مدهوشست هم در پرده طوفان کن
که ميترسم تحير گردش از ايام بردارد

کمال پر نگشايد بکارگاه دنائت
هوا بلندي خود در زمين پست بپوشد

زوهم جاه چه موهاست در دماغ تعين
غرور چيني اين انجمن شکست بپوشد

بگم شدن چو نگين بي نياز شهرت باش
که ناز نام ترا در مغاک مي فگند

زعاجزي در اقبال امن زن (بيدل)
که طاقتت بجهان هلاک مي فکند

چه خيال است سر از خواب گران برداريم
پهلوي ما چو گهر در ته بالين آمد

چون نفس سر بخط وحشت دل ميتازيم
جاده در دامن ايندشت همان چين آمد

باز بي روي تو در فصل جنون جوش بهار
سايه گل بسرم پنجه شاهين آمد

ذوق آغوش دوئي در وصل نتوان يافتن
بيخبر مجنون ما ليلي شد و محمل نشد

در لباس قطره نتوان تلخي دريا کشيد
مفت آن خوني که خاکستر شد اما دل نشد

اسلام و کفر هر يک واحد خيال ذاتست
در چشم دور و نزديک خورشيد شک ندارد

گر حسرت هوس کيش باز آيد از فضولي
کلفت کراست هر چند گل در چمن نماند