ديوان بيدل دهلوي

نم خون عشاق اگر شسته گردد
حنا نيز در دست قاتل نماند

نشان گير از گرد عنقا سراغم
بآن نقش پائي که در گل نماند

گر بوي وفا را نفس آئينه نباشد
اين داغ دل اولي است که در سينه نباشد

گر حرف وفا سکته فرو شد بتأمل
در رشته الفت گره کينه نباشد

(بيدل) حذر از آفت پيوند علايق
اميد که در دلق تو اين پينه نباشد

گر بيتو نگه را بتماشا هوس افتاد
بر هر چه گشودم مژه در ديده خس افتاد

در گريه تنگ مايه تراز من دگري نيست
کز ضعف سرشکم بشمار نفس افتاد

عمريست پرافشان گلستان خياليم
غم نيست اگر طائر ما در قفس افتاد

اسباب غبار نگه عبرت ما نيست
در ديده آتش نتوان گفت خس افتاد

گر جنونم ناله واري نذر بلبل ميکند
شور محشر آشيان در سايه گل ميکند

عافيت خواهي بهر افسوني از جا در ميا
خاک بر باد است اگر ترک تحمل ميکند

حفظ آب رو نفس در جيب دل دزديدنست
قطره را گوهر همان مشق تأمل ميکند

بيجمالت جز هلاک خود ندارم در نظر
مرگ مي بيند چو آب از چشم ماهي ميرود

لنگر جمعيت دل در شکست آرزوست
موج چون ساکن شد از کشتي تباهي ميرود

از هوسهاي سري بگذر که در انجام کار
شمع اين محفل بداغ بي کلاهي ميرود

در گلستاني که خواند اشک من سطر نمي
سايه گل تا ابد بر آفرين پيدا شود

ناله تا دستي کند در ياد دامانت بلند
چون نيستانم زهر عضو آستين پيدا شود

عالم آبست دشت و در زشرم سجده ام
بي عرق گردد جبينم تا زمين پيدا شود

در تماشاگاه امکان آنچه ما گم کرده ايم
(بيدل) آخر از نگاه واپسين پيدا شود

يارب نرمد ناله زخاکستر عشاق
در خاک هم اين سوختگان فاخته باشند

تن پرستان هم مقيم آشيان معني اند
مرغ اگر در تنگناي بيضه صاحب پر شود

عافيت ها در کمين حسرت واماندگيست
صبر کن اي شعله تا سعي تو خاکستر شود

نيست جز اشک ندامت در محيط روزگار
آنقدر آبيکه چشم آرزوئي تر شود

مهمان اين بساطيم اما چه سود (بيدل)
ديدار نعمتي بود آئينه در طبق کرد

پيري دکان ناله ما گرم داشته است
نرخ عصاست در خور قد دو تا بلند