ديوان بيدل دهلوي

بشغل سجده او گر چنين فرسوده ميگردد
جبين در کسوت نقش قدم خواهد نمايان شد

ندانم در شکست طره مشکين چه پردازد
که گردامن شکست آئينه دار کجکلاهان شد

حيا سرمايگيها نيست بي سامان مستوري
نگه در هر کجا بي پرده شد محتاج مژگان شد

سراغ شعله ديگر ندارد مجمر امکان
تو دل در پرده روشن کن برون خواهد چراغان شد

در همه حال آدمي شخص ملک سيرت است
ليک بجاه اندکي ناز خري ميکند

زنگ و صفاي دلست غفلت و آگاهيم
آينه در هر صفت پرده دري ميکند

از بهار آن خط نورسته غافل نيستم
مدتي شد در دماغم بوي ريحان ميرسد

آب ميگردد دل از بيدست و پائيهاي اشک
در کنارم از کجا اين طفل گريان ميرسد

سطر چاکي از خط طومار مجنون خواندني است
قاصد ما نامه در دست از گريبان ميرسد

بي محبت در وطن هم ناشناسائيست عام
بهر يکدل بوي پيراهن بکنعان ميرسد

در کمند سعي نيکي چين کوتاهي خطاست
تا بهر دامن که خواهي دست احسان ميرسد

خاکساري در مذاق هيچکس مکروه نيست
منت اين وضع بر گبر و مسلمان ميرسد

در غبار عشق دارد حسن دام سرکشي
طرح آن زلف از شکست خاطر ما ريختند

هيچکس از گريه من در جهان هوشيار نيست
بيخودي فرشست هر جا رنگ صهبا ريختند

هيچکس از گريه من در جهان هوشيار نيست
بيخودي فرشست هر جا رنگ صهبا ريختند

ريزش ابر کرم در خورد استعداد ماست
کشت بسمل تا شود سيراب خونها ريختند

سيلي امواج وقف خانه بر دوش حباب
لنگري چون موج گوهر در دل دريا زنيد

خوب و زشت آنچه درين بزم درد طرف نقاب
همچو آئينه در آغوش گرفتن دارد

در دل غنچه زاسرار چمن بوئي هست
خبر از مردم خاموش گرفتن دارد

عروج عالم اقبال زندگي در دست
نفس بعالم ديگررسد چو آه شود

نزاکتي است در آئينه خانه هستي
که چون حباب هواي نظر نميتابد

دير و حرم بسپر گريبان نمي رسد
در عالميکه بار هوس نيست ره کنيد

گل رستن و بهار دميدن چه لازم است
در زير لب چو آبله زير پا بخند

در پرده خون حسرت بيدست و پا مريز
گاهي چو اشک گريه دندان نما بخند

گر آئينه ات در مقابل نماند
خيال حق و فکر باطل نماند