ديوان بيدل دهلوي

(بيدل) بما و تو چه رسد ناز آگهي
در عالمي که حسن هم آئينه دار بود

تحقيق زتمثال چه گل دسته نمايد
حيف است کسي در طلب آينه کو شد

در کيسه ما مايه خيال است درم نيست
دريا گهر را زبماهي چه فرو شد

چون آبله در خاک ادبگاه محبت
بايد سر بي گردن پا مال براورد

در صافي دل شبهه تحقيق نهان بود
چون رنگ نماند آينه تمثال براورد

در کشت زار عبرت امکان نکاشتند
تخمي که پايمال غرور نمو نشد

در ياد طره ات نفشانديم بال شوق
کز گرد ما دماغ هوا مشک بو نشد

در وادئي که جاده منزل خيال اوست
وامانده گي بس است اگر جستجو نشد

در عشق نال گشتن (بيدل) محال نيست
آن کيست دل بزلف بتان بست و مو نشد

چون نگه هر چند در مژگان زدن گم ميشويم
حسرت ديدار ما را باز پيدا ميکند

حسن بي ايجاد عشقي نيست در اقليم ناز
گل چو موج رنگ زد گلباز پيدا ميکند

سلامت آئينه دار سعادت است بشرطي
که استخوان کسي در ره هما ننشيند

موج را هرزه دويها زگهر دور انداخت
آبرو در قدم آبله فرسايش بود

دبستان ادب را آن نزاکت فهم اسرارم
که طفل اشک من در خامشي درس روان دارد

چو شمع کشته کز خاکستر خود ميکند بالين
خموشيهاي آهم داغ در زير زبان دارد

نيم آگه زحس قاتل اما اينقدر دانم
که در هر قطره خونم چشم حيران آشيان دارد

طپيدن شکر آرام است (بيدل) بسمل ما را
نفس در عالم پرواز سير آشيان دارد

بهارنامه ياران رفته مي آرد
گلي که واکند آغوش در برش گيريد

هزار موج در اين بحر قاصد هوس است
زنامه همه مهر حباب برداريد

زهستيم غلطي رفته در حساب عدم
مرا چو نقطه شک زين کتاب برداريد

سرکشي ميخواستيم از پا نشستن در رسيد
شعله را آواز ميداديم خاکستر رسيد

نارسيدن محمل آوارگي سر منزليم
درگذشت از عالم ماهر که هر جا در رسيد

مطلعي سر زد زفکرم در کمينگاه خيال
بيخبر رفتم زخود پنداشتم دلبر رسيد

کاش همچون سايه در زنگار ميکردم وطن
آب برد آئينه ام را تا به روشنگر رسيد

هر سر و چندين جنون هواست در اينجا
منزل کس احتياج بام ندارد