ديوان اوحدي مراغي

همه در جست و جو و او فارغ
همه در گفت و گو و او بيزار

همه تسبيح او همي گويند
ريگ در دشت و سنگ در کهسار

ساير و سالک از تو در عجبند
ملک و مالک از تو در تيمار

دين و دنيا مگو که: زشت بود
نيفه در حيض و نافه در شلوار

آن کو زر از خويشتنت در کنار داشت
آن رازهاي خويشتنت در کنار دار

مرده دل در خواب نوشينست و دولت در گذار
شادمان آندل که دولتيار باشد صبحدم

گر تو مي خواهي که بگشايد در احسان او
بر در او رفتنت ناچار باشد صبحدم

اين رباطي در ره سيلست و ما در وي مسافر
برگذار سيلها منزل مساز، اي کارواني

پاي مرا از در حيرت براند
چشم مرا از در غيرت ببست

از رخ خورشيد چو در وا کنند
ذره چه گويد که نه در وا شود

در خم زلف همچو چوگانش
فلک و هر چه در فلک گوييست

در دلم آتشست و در چشم آب
جاي آن باشد ار برآرم جوش

اوحدي وار مي زنم در دوست
تا چه در مي زند ارادت و خواست

در جهان تو باشد اين من و تو
در جهان خدا خدا باشد

گرچه در پيش چشم و ما مفلس
دست در دستگاه و ما مهجور

به در هر حصار مي گشتم
نه که من در حصار خود بودم

يک شبم يار در کنار کشيد
روز شد، در کنار خود بودم

آنکه او را در آب مي جويي
همچو آيينه با تو رو در روست

سالها در کمين نشستم، تا
در کمانم کشد چو تير امروز

همچو خون در رگست و رگ در تن
آنکه آبم ببرد و خونم خورد

«انااملح » که حديث تو در افواه انداخت
قصه يوسف مصري همه در چاه انداخت

در خاک برد دماغم، اي دوست
بوي تو که در مشام دارد

زان گونه که دوش در دلم بودي تو
يارب! که ببينمت در آغوش امشب

در سينه ز دست دل جگر تابيهاست
در ديده ز تاب سينه بيخوابيهاست

تا کي دلم از تو در بلايي باشد؟
جانم ز غم تو در عنايي باشد؟