ديوان بيدل دهلوي

عنقاست در قلمرو امکان بقاي عيش
تا کي بهار را قفس از رنگ و بو کنند

عالم مطلق سراپايش مقيد بوده است
حسن در هر جا نمايان شد همين آئينه بود

برنگ صبح احرام چه گلشن داشتم يارب
که انداز خرامم در نظر پر نيمرنگ آمد

غباري داشتم در خامه نقاش موهومي
شکست از دامنش گل کرد و تصويرم برنگ آمد

ندانم مطرب بزمت چه ساغر در نفس دارد
که شوق از بيخودي گردسر آهنگ ميگردد

سر متابيد زتسليم که در عرصه عشق
هيکل عافيت از زخم حمايل بخشند

گرشوي مرکز پرکار حقيقت چو گهر
در دل بحر همان راحت ساحل بخشند

نيست خون من ازان ننگ که در محشر شرم
جرم آلودگي دامن قاتل بخشند

چونشمع اگر سوخت سر و برگ نگاهم
خاکستر من شعله در انديشه دواند

در ساز وفا ناخن تدبير دگر نيست
فرهاد همان بر سر خود تيشه دواند

در بزم تو شمعي بگداز آمده وقت است
رنگي بر خم غيرت هم پيشه دواند

محو است بخاموشي مستان نگاهت
شوريکه نفس در نفس شيشه دواند

(بيدل) گهر نظم کسي راست که امروز
در بحر غزل زورق انديشه دواند

بمحفل تو که اظهار مدعاست تحير
نفس در آينه پنهان کند فغانش و لرزد

زبسکه منتظران چشم در ره يارند
چو نقش پا همه کر خفته اند بيدارند

زآفتاب قيامت مگو که اهل وفا
بياد آن مژه در سايه هاي ديوارند

عرق در دم حاجت از روي مرد
اگر شرم دارد چرا ميدمد

نشد فرصت دليل آشيان پروانه ما را
شراري در فضاي وهم بال افشاند و عنقا شد

سخن بخاک مينداز در تأمل کوش
برشته ئي که گهر ميکشي دو سر دارد

غبار غير ندارم بخويش ساخته ام
دلي که صاف شد آئينه در نظر دارد

ببرقي از دل مايوس کاش درگيرم
کباب سوختنم چون چراغ در ره باد

در فضاي بي نيازي عالمي پرواز داشت
از هجوم مطلب آخر حايلي آراستند

زبس شرار خيال تو در نظر دارم
چو داغ پنبه بود ديده ام سياه و سفيد

متاز در پي زاهد بوهم حور و قصور
حذر که قافله سالار بنگ ميگذرد

کجاست امن که در مرغزار ليل و نهار
بهر طرف نگري يک پلنگ ميگذرد