ديوان بيدل دهلوي

محمل کش اين قافله نيرنگ حواسست
در خانه روانيم بهم همسفري چند

در وادي ناکامي ما آبله پايان
هر نقش قدم ساخته با چشم تري چند

ناله کفر است در طريق وفا
بر قضا شکوه قضا مبريد

غير دل نيست آستان مراد
بر در هر کس التجا مبريد

در جود از سؤال مستغني است
ببريد اين ترانه يا مبريد

سوخت داغ بيکسي در آفتاب محشرم
سايه ئي بر فرقم از موي سر مجنون کنيد

در شهيدان وفا تا آبرو پيدا کنم
خون ندارم اندکي رخت مرا گلگون کنيد

دوش در محفل برنگ رفته شمعي ميگريست
قدردانان ياد (بيدل) هم باين قانون کنيد

دوستان در گوشه چشم تغافل جا کنيد
تا بعقبي سير اين دنيا و ما فيها کنيد

زين عمارتها که طاقش سر بگردون ميکشد
گردبادي به که در دشت جنون برپا کنيد

آسمانها در غبار تنگي دل خفته است
بهر اين آئينه ظرفي از صفا پيدا کنيد

دونان که در تلاش گهر دست شسته اند
چون سگ به استخوان چقدر دست شسته اند

در چشمه خيال هم آبي نمانده است
ازبسکه رفتگان زاثر دست شسته اند

(بيدل) کراست آگهي از خود که چون حباب
در طشت واژگونه زسر دست شسته اند

ديده را مژگان بهم آوردني در کار بود
ورنه ناهمواري وضع جهان هموار بود

در گلستان چمن پردازي پيراهنت
بال طاوسان رعنا رخت آتشکار بود

شب که بي رويت شرر در جيب دل ميريختم
برق آهم لمعه شمشير جوهردار بود

جلوه ئي در پيشم آمد هر قدر رفتم زخويش
رنگ گرداندن عنان تاب خيال يار بود

مطلب عشاق نافهميده روشن ميشود
در پر عنقاست مکتوبي که نفرستاده اند

در تماشايت چو مژگان با پريشاني خوشيم
ورنه آخر جمع گشتن رخت ماته مي کند

دوستانرا در وداع هم عبارتها بسي است
(بيدل) مسکين فقير است الله الله مي کند

حايلي نيست بجولانگه معني هشدار
خواب پا در ره ما سنگ نشان ميباشد

کينه خصم بدانديش ملايم گفتار
نيش خاريست که در آب نهان ميباشد

راحت نصيب ايجاد زنگ و حبش نباشد
در مردمک سياهي نور است غش نباشد

تا از نفس غباريست بايد زبان کشيدن
در وادي محبت جز العطش نباشد