ديوان بيدل دهلوي

در خور جهد است حاصلها که از بهر هما
سايه ميسوزد نفس تا استخواني ميشود

در محبت بسکه مينايم شکست آماده است
اشک هم بر من دل نامهرباني ميشود

من آن صيدم که در عرض تماشاگاه تسخيرم
زحيرت کاسه دريوزه چشم دام بردارد

کف خاکستري بر چهره دارد شعله شوقم
چو قمري وحشتم در پرده سنجاب ميگردد

گداز آماده کم فرصتي در بر دلي دارم
که همچون اشک تابي پرده گردد آب ميگردد

درين وادي کف پائي زآسايش خبر دارد
که بالين هاي نرم آبله در زير سر دارد

بدل رو کن اگر سرمنزل امني هوس داري
نفس در خانه آئينه آرام سفر دارد

دوبينيهاست اما در شهود غير احول را
بخود گر ميگشايد چشم از وحدت خبر دارد

نميدانم چه آشوبي که در بزم تماشايت
نگاه از موج مژگان هر طرف دستي بسر دارد

تحير نقش نيرنگ دو عالم سوخت در چشمم
چراغ خانه آئينه ام برق دگر دارد

زآه بي جگر چاک بهره نتوان برد
گشودني است در خانه تا هوا برسد

عاشق بعزم مقصد محتاج راهبر نيست
پروانه در ته بال مکتوب نور دارد

تلخ است عيش امروز از گفتگوي فردا
در خانه ئي که مائيم همسايه شور دارد

ننگ است وهم تمثال در جلوه گاه تحقيق
مشاطه به کزين بزم آئينه دور دارد

از خود برآمدن نيز در کيش اهل تسليم
هر چند سرکشي نيست وضع غرور دارد

ندانم کيست خضر مقصد آوارگيهايم
که هر جا ميروم راهم همان در بيشه مي افتد

باين کلفت نميدانم که بست اجزاي مضمونم
که از يادم گره در رشته انديشه مي افتد

تظلم دوري از اصل است ورنه
نفس در سنيه افغاني ندارد

دل اگر محو مدعا گردد
درد در کام ما دوا گردد

طعمه درد اگر رسد در کام
هر مگس همسر هما گردد

در ساز فنا راحت عشاق مهياست
بالين وفا بي پر پروانه نباشد

افسون چه ضرور است بعزم مژه بستن
در خواب عدم حاجت افسانه نباشد

ابرام هوس ميکشدت بر در دونان
شاهي اگر اين وضع گدايانه نباشد

دل گرد جنون ميکند امروز ببينيد
در خانه ما (بيدل) ديوانه نباشد

راحت در کسب نيستي بود
از هر عمل اين مجرب آمد