ديوان اوحدي مراغي

گر دلت آلوده شد، بر در مي خانه آي
کز پي پالود نيست ميکنه در ميکنه

بر مدعي ببند در خانقاه عشق
تا در ميان جمع نيارد ثقالتي

اگر شعر گويي در آن غمزه زيبد
و گر هوش بندي در آن زلف باري

بس تيرغم که در دل ما را رسيد، ليکن
در سالها نيامد بر سينه زين خدنگي

از شرم بنا گوش تو در گوشه نشيند
گر ماه ببيند که تو در گوشه بامي

چون يار گرامي ز در خانه درآيد
شايد که کشي در قدمش جان گرامي

عجب! ار نه قامت تست قيامت زمانه
که در اول غروري و در آخر زماني

تا غصهاي تست در آغوش دست من
آيا تو با که دست در آغوش ميکني؟

گاه در گردنم افتاد چو چوگان زلفش
گاه در پاي وي افتاده من خسته چو گوي

ترس خدا ندارد در سينه شهر سوزي
مويي وفا ندارد در شانه آشنايي

او را اگر بجاي بماني، بماندت
همواره در مذلت و جاويد در عذاب

خاشاک راه دانش در پاي جود او
هر گوهر نفيس که در گنج پادشاست

اي سالک صراط سوي، راست کار باش
کان رفت در بهشت که در خط استواست

آتش، عجب، که در دل گردون نيوفتاد!
در ساعتي که آن جگر تشنه آب خواست

وان را که نيست چهره آن ماه در حضور
در مسجدالحرام نمازش حلال نيست

گويند: اوحدي سفري آرزو نکرد
آري در آرزوست که: آن خاک در شود

نوري، که در تصرف کس مدخلي نداشت
در صورت روان مصور به من رسيد

گاو تو در زروع فقيران بي نوا
شير تو در شکار يتيمان بي پدر

در هر دقيقه از حرکاتت هزار شور
در هر قرنيه از سکناتت هزار شر

کار ما با يکيست در همه شهر
وان يکي تن نميدهد در کار

در خروشم به صيت آن معشوق
در سماعم به صوت آن مزمار

رخت فردا کشيده بر در دي
نقد امسال کرده در سر پار

گوش بر چنگ و چشم بر ساقي
جام در دست و جامه در آهار

در ده ار قابلي بود در ده
بده آواز ده بده سالار

چيست اين نامه و فغان در شهر؟
چيست اين شور و فتنه در بازار؟