ديوان بيدل دهلوي

در گرد مزارات سراغيست بفهميد
پي گم شدن قافله بيجرسي چند

دل در غم حوادث بي نوحه نيست يکدم
درد شکست ازين بيش بادانه که باشد

راحت انديش مباشيد که در وادي عشق
وحشت آرام شود آهو اگر ميش شود

در سعي بذل کوش که اينجا خسيس هم
جان دادنش بحسرت جاويد جود کرد

از عدم خجسته برون هرزه ميطپيم بخون
مغز هوش در سر کس مايه جنون نشود

در مزاج اهل جهان صد تناسخ است نهان
طفل شير اگر نخورد خون دوباره خون نشود

نفس خيره سر بخطا مايل است در همه جا
ايمني زلغزش اگر مرکبت حرون نشود

دام من در گره حلقه افلاک نبود
چون نگاهم قفس از ديده حيران کردند

بيقراران ادب پرور صحراي جنون
سيلها در گره آبله پنهان کردند

در فرامش خانه هستي عدم گم کرده ام
يادي از کيفيت آن الفت آبادم دهيد

خيالت درغبار دل صفا پردازئي دارد
پري در طبع سنگ افسون ميناسازئي دارد

بدشت و در نديدم از سراغ عافيت گردي
خيال بيدماغ اکنون گريبان تازئي دارد

فضولي در طلسم زندگي نتوان زحد بردن
قفس آخر بمشق پرفشاني مسطري دارد

پي قتلم چه دامن بر زند شوخي که در دستش
هجوم جوهر شمشير چين آستين باشد

در فراموشي مگر جمعيتي پيدا کنم
ورنه چون موي سر مجنون پريشانم بياد

سعي مغرور زعجزم در آگاهي زد
خواب پا داشتم از آبله مژگان واکرد

گرد پرواز در انديشه پري مي افشاند
خاک گشتن سر سودائي ما بالا کرد

در محبت دشمن من انفعال ناکسي است
زان سر کو بهر راندن شرم آبم ميکند

در عقوبت خانه ننگ دوئي افتاده ايم
ما و تو چندانکه ميبالد عذابم ميکند

من نميدانم کيم دربارگاه کبريا
حلقه بيرون در (بيدل) خطابم ميکند

در احتياج نتوان بر سفله التجا برد
دست شکست حيف است بايد به پيش پا برد

دست در آستينش دلبردني نهان داشت
امروزش از کف ناز آن بهله را حنا برد

از دير اگر رميديم در کعبه سرکشيديم
از خود برون نرفتن ما را هزار جا برد

تدبير چرخ خون شد در کار عقده دل
اين دانه از درشتي دندان آسيا برد

شد قامت جواني در پيريم فراموش
آخر عصاي چوبين از دستم آن عصا برد