الهي نامه عطار

يکي ذاتست در هر دو جهان بس
ز يکتائي خود بيچون حقيقت

دهد آنرا که خواهد دوست توفيق
بداند حاجت موري در اسرار

گهي در تحت و گاه اندر ثريا
ز لطفش آب هر جائي روانست

بمانده واله و حيران و بي دل
ز ذوقش بحر در جوش و فغانست

از آن پيوسته او گوهر فشانست
نموده صنع خود در پاره خاک

درونش عرش و فرش و هفت افلاک
نهاده گنج معني در درونش

توئي باطن توئي ظاهر تعالي
هزاران قرن عقل پير در تاخت

فتاد اندر پي گفت و شنيدت
تو نوري در تمام آفرينش

توئي مغز و حقيقت جملگي پوست
تو مغزي در درون جان جمله

از آن پيدائي و پنهان جمله
از آن مغزي که دايم در دروني

از آني اول و آخر در اينجا
جهان پر نام تو و زتو نشان نه

بتو بيننده عقل و تو عيان نه
نهان از عقل و پيدا در وجودي

همه جانها توئي جاني نداري
دوئي را نيست در نزديک تو راه

همه عالم طلسمند و تو گنجي
دو عالم از تو پيدا و تو در جان

ترا در اندرون پرده ديده
زهي از نور تو عالم منور

ز عکس ذات تو آدم مصور
زهي در جان و دل بنموده ديدار

تو جوهر مي ندانم کز چه کاني
تو ذاتي در صفاتي آشکاره

خروشي در نهاد آدم انداخت
از اول آدمت اينجا طلب کرد

اگر زشت ار نکو در خاک خفتند
ز چندان خلق کس آگه نگشتند

گهي پيدا شوي گاهي نهاني
گهي پيدا شوي در رفعت خود

گهي پنهان شوي در قربت خود
گهي پيدا شوي اندر صفاتت

گهي پنهان شوي در سوي ذاتت
گهي پيدا شوي چون نور خورشيد

گهي پنهان شوي در عشق جاويد
گهي پيدا شوي از عشق چون ماه

گهي پنهان شوي در هفت خرگاه
ز پيدائي خود پنهان بماني

ز پنهاني خود يکسان بماني
تو خورشيدي نهان در پرده آنجا

وصال خويشتن گم کرده آنجا
دمي در کل دمي آدم نمائي

ز هر نقشي که ميخواهي نمائي
تو جان جاني اي در جان حقيقت

همان در پرده ات پنهان حقيقت
چه چيزي تو که ننمائي رخ خويش

همي گشتي بگرد کره خاک
تو آن نوري که در خورشيدي اي جان

ز شرم خويش نادان مانده اينجا
چو در وقت بهار آئي پديدار

ز رويت جوش گل غوغا نمايد
گل از شوق تو خندان در بهارست

نديدم جز تو در کونين پيوست
ز تو بيدارم و از خويش غافل

ندارم جز بسوي تو رهي من
رهم بنماي تا در وصالت

توئي در عشق لطف و قهر بي شک
همه از بود تست اي جوهر ذات

که رخ بنموده در جمله ذرات
همه از عشق تو حيران و زارند

همه جائي و بي جائي تو در دل
دل اينجا خانه ذات تو آمد

که در خويشش کني پنهان حقيقت
تو مي خواهد ز تو هر دم بزاري

سزد گر کار او اينجا برآري
تو مي خواهد ز تو در شادماني

که سير آمد دلش زين زندگاني
تو مي خواهد ز تو در هر دو عالم

که بنمائي در انجامش تو ديدار
تو مي خواهد ز تو اي ذات بي چون

که بيند ذاتت اي جان بي چه و چون
چنان درمانده ام در حضرت تو

نباشم يکدم از ياد تو غافل
تو در جاني هميشه حاضر اي دوست

که تا شد از وصال دوست آگاه
کنون چون در يقينم راه دادي

که بنمائي مرا در عشق وصلت
همان وصل تو ميخواهم من از تو

در اينجا با تو من همسايه باشم
نه آخر سايه خود محو آري

چو نور جاوداني را تو داري
دلم خون گشت در درياي اميد

ز دردم يکنفس آسايشم ده
تو اميد مني در گاه و بيگاه

بلطف خويش بخشي جرم و عصيان
چنان در دست نفسم باز مانده

ز لطف خود مگردان فرد ما را
در آن دم کين دمم از جان برآيد

عجب در آتش مهر تو سوزان
آلهي جان او گردان تو آزاد