ديوان بيدل دهلوي

نيست دوام حضور جز بثبات قدم
گر در دل ميزنيد حلقه آهن بريد

شش جهت غلغل صور است اما
همه در گوش کرم ميگذرد

با هر که هر چه گوئي سنجيده بايدت گفت
تا کفه وقارت پا در هوا نباشد

ابرام بي نيازان ذلت کش غرض نيست
گر در طلب بميرد همت گدا نباشد

در پايت آنچه ريزد تا حشر برنخيرد
خون وفا سرشتان رنگ حنا نباشد

حرف زبان تحقيق بي نشه اثر نيست
در کيش راستيها تير خطا نباشد

شيريني آنقدر نيست در خواب مخمل ناز
مژگان بهم نچسبد تا بوريا نباشد

در مجلسي که عزت موقوف خود فروشيست
ديگر کسي چه باشد گر ميرزا نباشد

در صحبتي که پيران باشند بي تکلف
هر چند خنده باشد دندان نما نباشد

در محفلي که احباب چون و چرا فروشند
مگشا زبان که شايد آنجا حيا نباشد

(بيدل) همان نفس وار ما را بحکم تسليم
بايد زدن در دل هر چند جا نباشد

در محبت نيز رنگ زرد دارد اعتبار
هر کسي را شمع عزت روشن از زر ميشود

در هوايت نامه آهي گر انشا ميکنم
رنگم از بيطاقتي بال کبوتر ميشود

بي نصيبان را هدايت مايه گمراهي است
سايه رنگش در فروغ مه سيه تر ميشود

در بساط پاک بازان خجلت آلودگيست
گربه آب ديده طرف دامني تر ميشود

نسخه ما را ورق گرداندني در کار نيست
دفتر گل رنگ اگر گرداند ابتر ميشود

تامه نوبر فلک بال گشا ميرود
در نظرم رخش عمر نعل نما ميرود

نشو و نما گفتگوست در چمن احتياج
رو بفلک يکقلم دست دعا ميرود

در چمن اعتبار گر همه سير دلست
چشم نخواهي گشود عرض حيا ميرود

حلقه گشتيم ليک بر در ياس
خلوتي داشتيم و بار نبود

عالمي در خيال عشق و هوس
کارها کرد و هيچ کار نبود

بآهنگ نثار مقدم گلشن تماشايت
چمن در هر گلي صد نرگسستان سيم و زر ريزد

بناموس وفا در پرده دل آب ميگردم
مبادا حسرت ديدار چون اشکم بدر ريزد

در خلق خجالت کش تحصيل کمالم
بر خرمن من خورده مگر مور نگيرد

خامشي بدامانم شور صد قيامت ريخت
کاشتم نفس در دل ريشه نيستان شد