ديوان بيدل دهلوي

اين جنس اعتباکه در کاروان ماست
خواهد غبار مانده بدنبال وانمود

عشق آنچه خواند در بر ما زلف و کاکلش
بر زاهدان سلاسل و اغلال وانمود

رمز عدم زهيچ لبي پرده در نشد
وصف دهان او همه را لال وانمود

(بيدل) زعبرتي که در آئينه حياست
ما را بس است اگر همه تمثال وانمود

هر جلوه که در پيش است گردش بقفا درياب
فردائي اين عالم بي دينه نميباشد

حيف است کشد فرصت دردسر مخموري
در هفته ميخواران آدينه نميباشد

يکريش بصد کوثر ارزان نکني زاهد
در چارسوي جنت پشمينه نميباشد

در کارگه تجديد يکدست چمن سازيست
تقويم بهار اينجا پارينه نميباشد

قوت آمال در پيري يکي ده ميشود
حلقه قد دو تايم صفر ماه و سال کرد

جمع بودن به پريشان صفتي آسان نيست
روزها در قدم زلف تو شب بايد کرد

در عرصه ئي که پا فشرد غيرت ثبات
کهسار را بناله نسنجد وقار مرد

پا بر جهان پوچ زدن ننگ همت است
در پنبه زار حيز نيفتد شرار مرد

کودلي کز شوخي حسنت گريبان چاک نيست
يکسر اين آئينها در جلوه گاهت شانه اند

از مقيمان طربگاه دليم اما چه سود
آب در آئينها آخر کدورت مي شود

در شهادتگاه بي باکي کم از بسمل نيم
بشکنم رنگي که خونم را بفرياد آورد

بسکه در راهت کمين انتظارم پير کرد
موسپيدي نقش من بر کلک بهزاد آورد

از تغافلهاي نازش سخت دور افتاده ايم
پيش آن نامهربان ما را که در ياد آورد

بي نيازان برق ريز بحر و بر برخاستند
در گرفتند آتشي کز خشک و تر برخاستند

بسکه در طبع غنا کيشان توقع محو بود
دامن افشان چون غبار از هر گذر برخاستند

دعوي آزادگي کم نيست گرزين دشت و در
گردبادي چند دامن بر کمر برخاستند

آبيار نخلهاي اين گلستان شرم بود
تا کمر در گل فرو رفتند اگر برخاستند

آئينه چسان گرفت حيرت
از عکس تو دست در حنا بود

در راه تو هر چه از غبارم
برداشت فلک کف دعا بود

خاک ممن بياد آورد چهره عرقناکش
همچو بيضه طاوس در عدم چراغان شد

تا بعالم رنگ بنياد تمنا ريختند
گرد ما را چون نفس در راه دلها ريختند