ديوان اوحدي مراغي

تا کي به در تو سوکوار آيم؟
در کوي تو مستمند و زار آيم؟

تا دفتر خيال تو در پيش چشم ماست
طومار فکر اين دگران در نوشته ايم

بس بدويديم در به در ز پي تو
چون که نشان تو يافتيم نشستيم

زهر، که در کام عشق بود، چشيديم
شيشه، که در بار عقل بود، شکستيم

سر «نعم » در دهان ز روز نخستين
راز «بلي » در زبان ز روز الستيم

آن چتر سلطنت، که تو در سر کشيده اي
در سايه تو هم نگذارد که بنگريم

بي خيال او نبودم در قبا
بي وفاي او نباشم در کفن

چون در ميان نتوان کرد دست با شيرين
ضرورتست چو فرهاد در کمر گشتن

سگ بر در سراي تو گستاخ و من غريب
اي بنده سگان در آن سراي من

قابل معلوم بهل، پارس مرو، روم بهل
در سرو در دوم نگر: اين همه اسرار ببين

در دهر سوکوار نباشد به حال من
در شهر غمگسار نباشد بي نگ تو

مثل دهانت شکري در مصر نتوان يافتن
اي مصر زيبايي نهان در زلف همچون شام تو

در سر زلف تو صد ليلي اسير
در زنخدان تو صد يوسف به چاه

از تير غمره تو هر بيدلي که داري
سر در سپر کشيده، پا در جگر گرفته

از روي تو در عيد عجم خاسته غوغا
از زلف تو در دين عرب فتنه فتاده

از خاک در گذشته، افلاک در نوشته
يک باره روح گشته، تن را طلاق داده

هر کثرتي که ديده، در سلک خود کشيده
از جملگان بريده، در وحدت ايستاده

قبا در بند تست، اما ندارد در کمر چيزي
هزاران پيرهن رشکست بر اندامت افتاده

مرو، ار پرده در ميان بيني
پرده بين را چکار در پرده؟

نظر جهل چون تواند ديد
يار در غار و غار در پرده؟

گرفته شاديي در جان ز معشوق غم آورده
نهاده مستيي در دل ز دلدار ستم کرده

مرغ گل را در زمين پوشيده دار
مرغ دل را در فلک پرواز ده

زنار او کمندي در حلق جان کشيده
ناقوس او خروشي در آسمان فگنده

چون ذره در هواي تو خورشيد آسماني
بسيار در فراز و نشيب جهان دويده

در عرض ديدن تو دل تنگ اوحدي
خطي به خون نبشته و ما در ضمان همه