ديوان بيدل دهلوي

هر چند از هلال رقم کرد روزگار
در چشم اعتبار خطي از گواه عيد

بنوميدي هوس آواره صد گلشن اميدم
من و وامانده پروازي که در هر رنگ پردارد

تواز کيفيت اقبال فقر آگه نه ئي ورنه
طلسم بيدري از هر طرف آيند در دارد

گهر حل ميکند يا شبنمي در پرده مي بيزد
حيا چيزي بران رخسار آتشناک ميمالد

امل افسون بيباکيست در عبرتگه مکان
بقدر ريشه مستي آستين تاک ميمالد

باين تمکين شيرين هر کجا از ناز برخيزي
گره در نيشکر پيش قدت زنار ميبندد

بناموس حيا بايد عرق در جبهه دزديدن
زشنم گلشن ما رخنه بر ديوار ميبندد

حسن خورشيد ازل در نظر اما چه علاج
سايها آينه از زنگ نپرداخته اند

قدرداني چه خيال است در ابناي زمان
(بيدل) اينها همه از عالم نشناخته اند

هيچ وضعي در طريق جستجو بيکار نيست
پاي خواب آلود هم سنگ نشاني ميشود

عاجزم چندانکه در عرض ضعيفيهاي من
ناله گر بالد نگاه ناتواني ميشود

راحت جاويد در ضبط عنان آرزوست
بال و پر گر جمع گردد آشياني ميشود

بوي گل تا نشوم ننگ رهائي نکشم
نيستم سرو که پا در گلم آزاد کنيد

پير خميازه کش وضع جوان ميباشد
حسرت تير در آغوش کمان ميباشد

خاطر نازک ما ايمن از آفات نشد
سنگ در کارگه شيشه گران ميباشد

صاف مشرب دو زباني نپسندد (بيدل)
هر چه در دل بلب آب همان ميباشد

شبنم صبح دليل است که در عالم رنگ
تا نفس آب نشد آينه بيزنگ نشد

در گريبان عدم نيز رهي داشت خيال
آه ازبي نفسيها ني ما چنگ نشد

با خيالات بجوشيد که در مزرع وهم
بنگ کم نيست چه شد (بيدل) اگر دنگ نشد

چاره بخت سيه در عالم تدبير نيست
داغهاي لاله مشکل گر کند مرهم سپيد

تا ابد بر ما شکست دل جواني ميکند
موي چيني در هزار ادوار گردد کم سپيد

از تلاش رزق خود را در وبال افگند خلق
کرد گندم جادهاي لغزش آدم سپيد

هر کرا ديديم اينجا يوسفي گم کرده بود
شش جهت يک چشم يعقوبست در عالم سپيد

زير گردون هر چه شورانگيخت محو سرمه شد
نغمها در خاک خوابانيد اين ساز بلند

در دل ما ذوق تماشا نماند
آه کسي آئينه زين خانه برد