ديوان بيدل دهلوي

بخود پرداختن هم برنميدارد دماغ اينجا
صفاي طبع انساني که در فکر دواب افتد

بدشت چيند اگر خوي بد بساط فراغت
همان زتنگي اخلاق در فشار نشيند

طلب مسلم طبعي که در هواي محبت
غبار خيزد ازين دشت و انتظار نشيند

صدا بلند کند گر شکست خاطر (بيدل)
ترنگ شيشه در اجزاي کوهسار نشيند

گهي چون طفل اشک من در آغوش نگه غلطد
گهي چون سبزه مژگان بدامان نظر پيچد

بگاه خنده شکر ريزد از چاک دل گوهر
بوقت خامشي موج گهر را در شکر پيچد

در اهل مزبله کسب کمال کناسيست
نبايد اينهمه مقبول عالم دون شد

جنون حرص پس از مرگ نيز در کار است
هزار گنج ته خاک ملک قارون شد

بچشم شوق نگاهي که در بهار نياز
شکست حال ضعيفان چه رنگ ميبارد

بسرم شور تمناي تو تا مي پيچد
دود در ساغر داغم چو صدا مي پيچد

حسرت چاک گريبان نشود دام کسي
اين کمنديست که در گردن ما مي پيچد

عالم از شکوه نوميدي عشاق پر است
نارسا ناله ما در همه جا مي پيچد

نبود هستي اگر دشمن روشن گهران
نفس پوچ در آئينه چرا مي پيچد

ميکشد هفت فلک در خم يک شاخ غزال
گردبادي که بدشت دل ما مي پيچد

جنس درد بيکسي کم نيست در بازار ما
گر شنيدن مايه دارد ناله سودا ميکند

جلوه از شوخي نقاب حيرتي افگنده است
رنگ صهبا در نظرها کار مينا ميکند

در شکست آرزو تعمير آزادي گم است
بال چون بر هم خورد پرواز پيدا ميکند

گردن از جيب چه تصوير برارم يارب
رنگ در خامه نقاش سرزانو ماند

بسکه در ساز صفا کيشان حيا خوابيده بود
موي چيني رشته بست اما صدا خوابيده بود

کس بمقصد چشم نگشود از هجوم ما و من
کاروان در گرد آواز درا خوابيده بود

از مکافات عمل پر بيخبر طي گشت عمر
در وداع هر نفس صبح جزا خوابيده بود

سرکشي کرديم ازين غافل که آثار قبول
در تواضع خانه قد دو تا خوابيده بود

فتنه خوئي از تکلف کرد بيدارم بپا
خون من در سايه برگ حنا خوابيده بود

سخت بيدر دانه جستيم از حضور آبله
هر قدم چشم تري در زير پا خوابيده بود

هيچکس از بي تکلف زيستن آگاه نيست
آدمي بودن خلل در عيش مردم ميکند