ديوان بيدل دهلوي

آغوش آرزوها از خود تهيست اينجا
در قالب تمنا خوشتر زجان بيائيد

فرصت شرر نقابست هنگامه شتابست
گل پاي در رکابست مطلق عنان بيائيد

(بيدل) که داشت جلوه که از برق خجلتش
در مجلس بهار چراغان رنگ بود

اول در عدم دهنت باز ميکند
تا کاف و نون تهيه آواز ميکند

آهنگ صور خيز تو در هر نفس زدن
ساز هزار عالم ناساز ميکند

گر فطرت تو پر نزند در فضاي قدس
خاک فسرده را که فلکتاز ميکند

روز و شبي در انجمن اعتبار نيست
چشم تو ميزند مژه و باز ميکند

چون نال خامه تاتا دمد از مغز استخوان
فکرم در آفتاب قيامت قديد کرد

قدردانيهاي راحت نيست در بنياد خلق
چون نفس يکسر هلاک کوشش بيهوده اند

بي خبر مگذر زما کاين سبزه هاي پي سپر
يکقلم در سايه مژگان ناز آسوده اند

اي بهار پرفشان دل بر گل و سنبل مبند
آشيان جز در فضاي ناله بلبل مبند

اينجا طرب وهم اقامت چه جنون است
در خانه نيرنگ حنابندي زينيد

در عالم تجريد چه فرصت شمريهاست
تا صبح قيامت نفس باز پسينيد

هر چند نفس ساز کند صور قيامت
در حوصله هاي مگس و پشه طنينيد

زين جمع مال مسخرگي موج ميزند
خلقيست در کمند فسار و مرس بخند

در آتش است شمع و همان خنده ميکند
اي خامشي بغفلت اين بوالهوس بخند

زان دست بي نگار که در آستين تست
زنهار شرم دار خيال حنا مبند

در نسخه بيحاصل هستي چه توان خواند
زان خط که غبار نفسش زير و زبر شد

مردم همه در شکوه بيکاري خويش اند
سرخاري اين طايفه هنگامه ئي گر شد

در خامه تقدير نگوني عرقي داشت
کاخر خط پيشاني ما اينهمه تر شد

گستاخيم از محفل آداب براورد
گرديدن من گرد سرش حلقه در شد

فرياد که از دل بحضوري نرسيدم
شب بود که در خانه آئينه سحر شد

در قلزم تقدير که تسليم کنار است
کشتي و کدو صورت امواج خطر شد

فکر چمن آرائي فردوس که دارد
سر در قدمت محو گريبان دگر شد

(بيدل) نشوي غافل از اقبال گريبان
هر قطره که در فکر خود افتاد گهر شد