ديوان بيدل دهلوي

در کتاب اعتبارم يکقلم حرف مگوست
گر نفس دزدد کسي تقرير من پيدا شود

غفلت چه فسون خواند که در خلوت تحقيق
برگشت نکاهم زخود و آينه بين شد

دل خواست بگردون نگرد زير قدم ديد
آن بود که در يک نظر انداختن اين شد

احتياجم خجلت از احباب برد
سوخت دل تا رخت در مهتاب برد

محرم سير گريبان کس مباد
زورق ما را که در گرداب برد

در وفا منکر انجام محبت نشوي
برهمن آتشي از سنگ صنم مي آرد

مباز (بيدل) از اوهام نقد استغنا
مراد کو که کسي در غم حصول افتد

فلک در خورد جهد خلق مواجست آفاتش
عرقها خشک گردد تا پر اين آسيا بندد

در هر کف خاکي دو جهان ريشه مستيست
با قوت تقوي نتوان بيخ رزان کند

زهاد زبس جان بلب صرفه ريش اند
در ماتم اين مرده دلان مو نتوان کند

در عالم آسودگي از خويش روانيم
موج گهر از چيدن دامان گله دارد

در ساغر و ميناي تهي ناله شراب است
مفلس هم از عالم سامان گله دارد

در نسخه کيفيت اين باغ وفا نيست
مضمون گل از بستن پيمان گله دارد

گرد وارستگي کوي فنا بايد بود
خاک در ديده اند وه و طرب بايد کرد

يک تحير دو جهان در نظرت ميسوزد
آتش از خانه آئينه طلب بايد کرد

دل و دانش همه در عشق بتان بايد باخت
خويش را (بيدل) ديوانه لقب بايد کرد

ما عبث (بيدل) بقيد بام و در افسرده ايم
خانمانها نيز رخت خود بصحرا ميکشند

از حقه دهانش هر گه سخن برايد
آب از عقيق ريزد در از عدن برايد

بيند زبار خجلت چون تيشه سرنگوني
بر بيستون در دم گر کوهکن برايد

وصف بهار حسنش گر در چمن بگويم
چون بلبل از گلستان گل نعره زن برايد

امتياز گوشه گيري دام راه کس مباد
صيد ما از آشيان در چنگل شهباز ماند

کيست در راهت دليل کاروان شوق نيست
ناله بال افشاند هر جا طاقت پرواز ماند

فتنه اين خاکداني اندکي آشفته باش
در خور شورت قيامت دستگاهي داده اند

بر حضيض طالع اهل سخن بايد گريست
خامه ها را يکقلم سر در سياهي داده اند

از غبارم هر چه بالا مي کشد
سرمه در چشم ثريا مي کشد