ديوان بيدل دهلوي

تا نکرديدم دو تا قرب فنا روشن نشد
از تلاش پيريم يکحلقه در واکرده اند

ناتواني (بيدل) از تشويش قدرت فارغ است
عقده در بي ناخنيها بيشتر واکرده اند

بي پيرهن از يوسف بوئي نتوان بردن
عرياني اگر باشد در زير قبا باشد

کم نيست کمال فقر از دام هوس رستن
بگذار که اين پرواز در بال هما باشد

تحقيق ندارد کار با شبهه تراشيها
در آينه خورشيد تمثال خطا باشد

اجزاي جهان کل کيفيت کل دارد
هر قطره که در درياست باشد همه تا باشد

هر چند قبولت نيست (بيدل) زطلب مکسل
بالقوه حاجتها در دست دعا باشد

آسمان زان چشم شهلا چشمکي انديشه کرد
از کواکب در کنارش نرگسستان ريختند

حيرتي زد جوش ازان نقش قدم در طبع خاک
تا نظر واکرد بر فرقش گلستان ريختند

از هواي سايه دست کرم دربار او
ابرها در جلوه آوردند و باران ريختند

طپشي چند که در بال و پر شعله ماست
ذوق پرواز رسا سوخته يا ميسوزد

کس نفهميد که چون شمع در اين محفل وهم
عالمي سربهوا سوخته يا ميسوزد

نور انصاف گر اين است که شاهان دارند
سايه در بال هما سوخته يا ميسوزد

وهم اسباب مپيما که دماغ مجنون
در سويدا همه را سوخته يا ميسوزد

رنج بقا مکش که نفسهاي پرفشان
در گلشن خيال نسيمي وزيده اند

آنها که لاف افسر و اورنگ ميزنند
در نام هم سربست که بر سنگ ميزنند

جمعي که پا بمنزل و فرسنگ ميزنند
در ياد دامن تو بدل چنگ ميزنند

در باغ اعتبار که ناموس رنگ و بوست
رندان زخنده گل بسر ننگ ميزنند

گردون حريف داغ محبت نميشود
اين خيمه در فضاي دل تنگ ميزنند

طاوس ما خجالت اظهار ميکشد
زين حلقها که بر در نيرنگ ميزنند

بي پرده نيست صورت تحقيق کس هنوز
آثار خامه ايست که در رنگ ميزنند

چند بفرصت نفس غره ناز زيستن
در چمني که جاي ماست بوي هوا نميرسد

قاصد وصل در ره است منتظر پيام باش
آنچه بما رسيدني ست تا بکجا نميرسد

ننگ هوس نميکشد دولت بي زوال ما
بر در کبرياي فقر نام هما که ميبرد

رنگها گم کرده ام در خامه نقاش عجز
خار پائي گر کشي تصوير من پيدا شود