ديوان بيدل دهلوي

آنجا که کند جلوه ات ايجاد تحير
در جوهر آئينه زند سعي نظر موج

مشکل که برد ره بدلت ناله عاشق
در طبع گهر ريشه دواند چقدر موج

مطرب نفست زمزمه لعل که دارد
در ناله ني ميزند امر و زشکر موج

از خلوت دل شوخي اوهام برون نيست
در بحر شکست است پر و بال سفر موج

دي قطره من در طلب بحر جنون کرد
گفتند برين مايه برو پول بيا هيچ

چند بايد بود در عبرت سراي روزگار
تهمت آلود نفس چون پيکر بيجان صبح

هستيست بار خاطر از خويش رفتنم
صد کوه بسته ام زنفس در رکاب صبح

در عرض هستيم عرق شرم خون گريست
شبنم تري کشيد زموج سراب صبح

بازم از فيض جنون آماده شد سامان صبح
ميدهد چاک گريبان در کفم دامان صبح

فتح باب فيض در رفع توهم خفته است
از شکست رنگ شب واميشود مژگان صبح

در جنون وضع گريبانم تماشاکردني است
همچو زخم دل نمک دارد لب خندان صبح

اينقدر خون شهيدان در دم شمشير تست
يا شفق دارد بکف سررشته دامان صبح

تا نگردد کاسه ات پرخون برنگ آفتاب
آسمان مشکل که در پيشت گذارد نان صبح

تابکي خواهد هوس گرد خيال انگيختن
در نفس رفته است فرصت عرصه جولان صبح

پيري رسيد مغفرت آماده شو که نيست
غير از کف دعا ورقي در کتاب صبح

تابوي از قلمرو تحقيق واکشيم
(بيدل) دوانده ايم نفس در رکاب صبح

بهواي عافيت اندکي بدرآ زدعوي ميکشي
که ترا زحوصله دشمني چو شراب در نکشد قدح

هيچکس در چار ديوار جسد آسوده نيست
يارب اين منزل کدامين خانه ويران کرد طرح

يک غنچه غير گل نتوان يافت تا ابد
در گلشني که کرد حقش آبيار فتح

چندانکه چشم کار کند گل دميده گير
چون آسمان گرفته جهان در کنار فتح

در خراباتيکه مستان ظرف همت چيده اند
نه فلک يک شيشه است از طاق نسيان قدح

چشم اگر بي نم شد اميد گداز دل قويست
شيشه دارد گردني در رهن تاوان قدح

چرا چون آبله برخود نبالم
سري در زير پائي کرده ام طرح

بيا (بيدل) که در گلزار معني
زمين دلگشائي کرده ام طرح

در طلسم جمع اضدادي که بر هم خوردني است
آب ميگردم زخجلت گر نمايد دير صلح