ديوان بيدل دهلوي

با نفس گردد مقابل کاش شمع اعتبار
در زمين پست مي سوزيم کانجا باد نيست

خفت تغيير بر تمکين ما نتوان گماشت
انفعال بال و پر در بيضه فولاد نيست

وقت رندي خوش که در ماتم سراي اعتبار
خرمن هستي چو برق از خنده مستانه سوخت

عالمي (بيدل) بحرف يکدگر آرام باخت
غفلت ما هم دماغ خواب در افسانه سو سوخت

تابکي تهمت نصيب داغ حرمان زيستن
آن شرر خوئي که ميزد آتشم در دل کجاست

شب بذوق جستجوي خود در دل ميزدم
عشق گفت اينجا همين مائيم و بس (بيدل) کجاست

چون نفس نيم نفس در قفس آينه ايم
راحت منزل ما پر بسفر نزديک است

در عبادتکده دل که ادب محرم اوست
هر دعائيکه نکردم باثر نزديک است

در دل آن بيوفا افسون تأثيري نخواند
تير آهم چون شرر هر چند از خارا گذشت

از سراغ عافيت بگذر که در دشت جنون
وحشت سنگ نشانها از رم آهو گذشت

عاقبت نقش قدم گرديد بالينم چو شمع
بسکه در فکر خود افتادم سر از زانو گذشت

در ترک تامل الم شور و شري نيست
بلبل ننمايد بچمن فصل خزان بحث

در معرکه هوش که خون باد بساطش
تا رنگ نگرديد نگرداند عنان بحث

نيست تمهيد خزان در چمن دهر امروز
بر قديم است زهم ريختن رنگ حدوث

بعجر ساز و طرب کن که در محيط نياز
شکستگيست لباس حرير بر تن موج

غبار شکوه زروشندلان نمي جوشد
در آب چشمه آئينه نيست شيون موج

توان بصبط نفس معني دل انشا کرد
حباب شيشه نهفتست در شکستن موج

تازپيدائي بگوشم خواند افسون احتياج
روز اول چون دلم خواباند در خون احتياج

در خور جا هست ابرام فضوليهاي طبع
سيم و زر چون بيش شد ميگردد افزون احتياج

عمريست سرشکي نزد از ديده تو موج
اين بحر نهان کرد در آغوش گهر موج

دانا ثمر حادثه را سهل نگيرد
در ديده درياست همان تار نظر موج

پيداست که در وصل هم آسودگي ئي نيست
بيهوده بدريا نزند دست بسر موج

مشکل که نفس با دل مايوس نلرزد
دارد زحباب آينه در پيش نظر موج

عمريست که در حسرت آن لعل گهر موج
دل ميزندم بر مژه از خون جگر موج

در حسرت آن طره شبگون عجبي نيست
کز چاک دلي شانه زند فيض سحر موج