ديوان بيدل دهلوي

حجاب پرتو خورشيد سايه ميباشد
چه جلوها که نه در غفلت تو ناپيداست

کجاست غير جزا ثبات ذات يکتائي
توئي در آئينه دارد مني که از تو جداست

چه وانمايدم اين هستي عدم تمثال
نديدن آئينه ئي در مقابل افتاد است

تردديکه درو مزد راحت است کجاست
نفس در آتش پرواز بسمل افتاد است

زبس غبار که دارد طبيعت امکان
سفينه در دل دريا بساحل افتاد است

چگونه حسن بصد رنگ جلوه نفروشد
که جاي آينه در دست او دل افتاد است

بکلفت دل مايوس من که پردازد
هزار آينه زين رنگ در گل افتاد است

بهر گردبادي گزين دشت و در
تأمل کني هوي ديوانه ايست

قناعت بگوشت نگفت اي صدف
که در جيب لب بستنت دانه ايست

خلقي از وهم محرمي (بيدل)
گرد خود گشت و حلقه در گشت

غير حيرت آبيار مزرع عشاق نيست
چون رگ ياقوت اينجا ريشه در خون نموست

چون زبان خامه (بيدل) در کف استاد عشق
با کمال نگته سنجي بيخبر از گفتگوست

دل نيز گره شد بخم ابروي نازش
در طاق تغافل همه نقاشي چين است

در وصل باظهار مکش ننگ فضولي
با بوسه حضور لب خاموش قرين است

بر منتظران صرفه ندارد مژه بستن
در پرده همان ديده بادام سفيد است

پوج است تعلق چو زمو رفت سياهي
در پينه کنون رشته اين دام سفيد است

از چرخ کهن در گذر و کاه کشانش
فرسودگي ئي از خط اين جام سفيد است

چون موم با ملايمت طبع ساختن
در کوچهاي زخم چو مرهم دويدن است

در واديي که دوش ادب محمل وفاست
خار قدم چو شمع بمژگان کشيدن است

در عالميکه شش جهتش گرد وحشت است
دامن نچيدن تو چه هنگامه چيدن است

فرش همواريست هر گه ماه ميگردد هلال
در کمال اکثر رگ کردن جبين گرديده است

درد کامل دليل آزاديست
تا نفس ناله نيست در جگر است

سبحه دل رانشد رشته جمعيتي
در تگ و پوي خيال ريگ بيابان کيست

وضع ترتيب ادب در عرصه گاه لاف نيست
قابل اين زه کمان قبضه نداف نيست

نقش اين دفتر کما هي کشف طبع ما نشد
عينک فطرت در اينجا آنقدر شفاف نيست