ديوان بيدل دهلوي

سخت در تيمار جسم افتاده ئي هشيار باش
عاقبت از سعي تعمير اين بنا خواهد شکست

اگر حيلي در کمين ما و من افتاده است
گرد چندين کاروان بانگ درا خواهد شکست

در عملهائيکه جز خجلت ندارد شهرتش
کم مدان آگاهيت گر ديگري آگاه نيست

در عدم هم گرد حسرتهاي دل پرميزند
من رهي دارم که گر منزل شوم کوتاه نيست

از امل تا چند آنسوي قيامت تاختن
بيخبر در منزلي ره را بمنزل راه نيست

هر کجا جزويست در آغوش کل خوابيده است
دشمن کيفيت مينا زسنگ آگاه نيست

آه بي تأثير ما را کم مگير
هر کجا دوديست آتش در قفاست

بهر عبرت سرمه ئي در کار نيست
يکقلم اجزاي عالم توتياست

بايد از هستي بتمثالي قناعت کردنت
ميهمان خانه آئينه بيرون در است

نگاه شوقم و خون ميخورم به پرده شرم
وگرنه نه فلک امروز يک در باز است

در عدم هم کم نخواهد گشت (بيدل) وحشتم
شعله خاکستر اگر شد بال پروازش رساست

خاک تسليم برسر کن که درين دشت هلاک
تو نداري سپر و در کف دشمن تيغست

تا مخالف زموافق قدمي فاصله نيست
در گلو آب چو استاد زرفتن تيغست

زين ندامت که بوصلي نرسيدم (بيدل)
هر نفس در جگرم تا دم مردن تيغست

نفس را الفت دل پيچ و تاب است
گره در رشته موج از حباب است

درنگ از فرصت هستي مجوئيد
متاع برق در رهن شتاب است

نقش ديباي هنر فرش ره اهل صفاست
عافيت در خانه آئينه نقش بورياست

ني همين آشفته ئي چون زلف داري روبرو
همچو کاکل نيز يک جمع پريشان در قفاست

عمرها شد کز تمناي بهار جلوه ات
بلبلان را در چمن هر برگ گل دست دعاست

گرنه مخمور گرفتاريست زلف مهوشان
(بيدل) از هر حلقه در خميازه حسرت چراست

نور دل در کشور آئينه نيست
ليک کس روشنگر آئينه نيست

بسکه آفاق از غبار ما پر است
سادگي در دفتر آئينه نيست

داغ عشقيم از مقيمان دليم
حلقه ما برد در آئينه نيست

کدخداي وهم تا کي زيستن
خانه جز بام و در آئينه نيست

جنون پيامي اوهام داغ يا سم کرد
اميد ميطپد و نامه در پر عنقاست