ديوان بيدل دهلوي

اي مي ميناي عشرت از تکلف پرمنال
ريختي در خاک اگر لبريز کردي ساغرت

آبرو افزود تا جستي کنار از طور خلق
ننگ دريا در گره بست اعتبار گوهرت

آينه در پيش گير محرم تحقيق باش
غير زخود رفتنت پيش تو آينده نيست

در کف اخلاق تست رشته تسخير خلق
غافل از احسان مباش هيچکست بنده نيست

از نفسها ناله زنجير مي آيد بگوش
در جنون آباد هستي هيچکس فرزانه نيست

بسکه يادت ميدهد پيمانه بيهوشيم
اشک هم در ديده ام بي لغزش مستانه نيست

بقدر سعي دراز است راه مقصد ما
وگرنه در قدم عجز منزل افتاد است

چو سرو گرچه نداريم طوف آزادي
رسيده ايم بپائيکه در گل افتاد است

تو در کناري و ما بيخبر علاجي نيست
فروغ شمع تو بيرون محفل افتاد است

نه نقش پاست که در وادي طلب پيداست
زکاروان جرسي چند (بيدل) افتاد است

سوختن چون شمع اوج پايه اقبال ماست
داغ منظور است اينجا اختري در کار نيست

صبح را اظهار شبنم خنده دندان نماست
سينه چاک شوق را چشم تري در کار نيست

خفت و تمکين حجاب نشه وارستگيست
بحر اگر باشي حباب و گوهري در کار نيست

شانه گر مشاطه زلفت نباشد گو مباش
دفتر آشفتگي را مسطري در کار نيست

آتش خورشيد را نبود کواکب جز سپند
حسن چون سرشار باشد زيوري در کار نيست

اضطراب دل زهر مويم چکيدن ميکشد
چون رگ ابر بهارم نشتري در کار نيست

لخت دلي در نظر اينهمه چاک جگر
حيرتم آئينه گر شانه گريبان کيست

رشته امواج را عقده نگردد حباب
آبله در راه شوق مانع جولان کيست

غفلت دل در کيفيت بينش نگشود
پنبه شيشه ما مهر بساغر زده است

خودنماي هوس پوچ نخواهي بودن
بر در آينه زين پيش سکندر زده است

هيچکس را نيست از دام رگ نخوت خلاص
سر وهم در لاف آزادي سراپا گردن است

در محيط حادثات دهر مانند حباب
از دم خاموشي ما شمع هستي روشن است

خمير قالب من بود لاي خم کامروز
کسيکه ريشه دوانيد در دلم تاک است

جهان زبسکه هجوم غبار دل دارد
نگاه ازمژه بيرون نجسته در خاک است

ناتواني گر چنين اعضاي ما خواهد شکست
استخوان در يکدگر چون بوريا خواهد شکست