ديوان بيدل دهلوي

سراغ کعبه بيرنگي ئي دلم خون کرد
که در گداز دو عالم زلال زمزم اوست

مروت آبشد از شرم چشم قرباني
که عيد عشرت آفاق در محرم اوست

درد عشقيم در کجا گنجيم
دل دو روزي خيال خانه ماست

غنچه در فکر دهانت گوشه گير خسته ايست
گوهر از سوداي لعلت سربدامن بسته ايست

چرب و نرمي در کلام عاشقان پرورده اند
نغمه منقار مرغان تو مغز پسته ايست

بسکه (بيدل) کلفت اندود است گلزار جهان
بوي گل در ديده ام دودي زآتش جسته ايست

اين ست اگر حقيقت اقبال ناکسي
در حق ما عقوبت نفرين ستودن است

در دفتر محاسبه اعتبار ما
بر هيچ يکدو صفر دگر هم فزودن است

فرصت نظاره تا مژگان گشودن در گذشت
تيغ برقي بود هستي آمد و از سر گذشت

فرياد که در عالم تحقيق کسي نيست
يکخانه عنقاست که آنجا مگسي نيست

فسون وهم چه مقدار رهزن افتاد است
که در بر تو مرا کار بامن افتاد است

چو غنچه محرم زانوي دل شو و درياب
که در طلسم گريبان چه دامن افتاد است

صداي کوه باين نعمه گوش ميمالد
که سنگ و خشت همه در فلاخن افتاد است

در احتياج نم جبهه ميدهد آواز
که آب شوگرت آتش بخرمن افتاد است

بهار رنگ ندارد گل دگر (بيدل)
در آب چشمه ادراک روغن افتاد است

غبار عجز بود کسوت ظفر (بيدل)
شکستگي زرهي همچو موج در بر ماست

چو شمع سربهوا سوخت جوهر تحقيق
چه جلوها که نه در پيش پا نديدن رفت

برنگ غنچه تصوير در بغل دارم
شگفتني که بتاراج نادميدن رفت

مرا به بيکسي اشک گريه مي آيد
که در پي تو باميد نارسيدن رفت

برق غيرت در جهات دهروا کرده است بال
چشم بگشائيد بسم الله اگر تاب آوريست

فکر معني چند پاس لفظ بايد داشتن
شيشه تا در جلوه باشد رنگ بر روي پريست

توبتو در مغز فطرت ننگ غفلت چيده اند
پنبه گوشيکه دارد خلق روپوش کريست

در محبت يکسر مويم تهي از داغ نيست
چون پر طاوس طومار جنونم محضريست

خواجه در هر لباس گرداندن
چون تامل کني خر دگر است

عالمي را چو شمع حسرت خورد
وضع خميازه از در دگر است