الهي نامه عطار

چنين گفت او که در بيعت مرا دست
چو با دست نبي الله پيوست

همه عمر او نخفتي و نخوردي
که تا در هر شبي ختمي نکردي

در آن غوغا غلامانش بيکبار
سلاح آور شدند از بهر پيکار

اگر چه شمع جنت بود فاروق
چو شمع او باخت سر در راه معشوق

چو در سر عطا اخلاص او راست
سه نان را هفده آيت خاص اوراست

چنان در شهر دانش باب آمد
که جنت را بحق بواب آمد

چنان مطلق شد او در فقر و فاقه
که زر و نقره بودش سه طلاقه

چنين گفت او که گر خواهند کشتم
نه بيند هيچ کس در جنگ پشتم

اگر علمش شدي بحري مصور
در او يک قطره بودي بحر اخضر

سيه پوش خلافت شو چو آدم
سفر در سينه خود کن چو عالم

سليمان وش بمسند باز نه پشت
ولي انگشترين کرده در انگشت

چو داود نبي اين پرده بنواز
چو عيسي زن نفس در عشق دمساز

دو پر در سايه سيمرغ کن باز
برادريس بنشين کيميا ساز

چو در دين حاصل آمد اين کمالت
سخن گفتن کنون باشد حلالت

بچشم خرد منگر در سخن هيچ
که خالي نيست دو گيتي ز «کن » هيچ

اگر موجود اگر معدوم باشد
در انگشت سخن چون موم باشد

چو هر يک ذو فنون عالمي بود
چو هر يک در دو عالم چون کمي بود

بخوبي در همه عالم علم بود
ملاحت داشت شيرينيش هم بود

بهر موئي که در زلف آن صنم داشت
خم از پنجه فزون و شست کم داشت

کساني کز سخن در مي فشاندند
بنام او را همي «مرحومه » خواندند

مگر شوئي که آن زن داشت ناگاه
براي حج روانه گشت در راه

چنان در دام آن دلدار افتاد
که صد عمرش به يک دم کار افتاد

دگر ره دلبريش آغاز افتاد
ز سر در همدم و دمساز افتاد

دگر ره تازه شد گلنار رويش
ز سر در حلقه زد زنار مويش

چو از حد در گذشت آن مهرباني
بخود خواند آخر آن زن را نهاني

چو خيري کرده اي بزبان ميآور
خلل در کعبه ايمان ميآور

اگر پاره کني صد باره شخصم
نيايد در تن پاکيزه نقصم

بکشت آن طفل را در گاهواره
پس آنگه برد آن خونين کتاره

سحرگه ما در آن کشته زار
ز بهر شير دادن گشت بيدار

فغاني و خروشي در جهان بست
دو گيسو را بريد و بر ميان بست

زنش گفت اين که در عالم نشان داد
خدايت اي برادر عقل از آن داد

که اين را نفقه کن در راه بر خويش
درم بستد زن و آورد ره پيش

چو لختي رفت آن غم گشته در راه
پديد آمد دهي از دور ناگاه

بدو گفتند ده خاص اميريست
که در بيداد کردن بي نظيريست

در اين ده عادت اينست اي مميز
که هر کو از خراجي گشت عاجز

بديشان گفت اگر بدهم من اين مال
فروشندش بمن؟ گفتند در حال

چو از زن آن جوان نوميد در ماند
يکي بازارگان را پيش خود خواند

شما را مادر و خواهر بود نيز
بزير پرده در دختر بود نيز

ندارم در دو عالم جز تو کس را
از اين سرها برون بر اين هوس را

خلاصي ده مرا يا مرگ امروز
که من طاقت نمي يارم در اين سوز

مرا تا چند گرداني بخون در
نخواهي يافت از من سرنگون تر

در آمد آتشي زان آب سوزان
که دريا گشت از آن آتش فروزان

همه خاکستري گشتند در حال
وليکن ماند باقي جمله را مال

بسي خلق آمدند از شهر در راه
غلامي را همي ديدند چون ماه

به تنهائي در آن کشتي نشسته
جهاني مال با وي تنک بسته

خبر دادند از او شه را که امروز
غلامي در رسيد الحق دلفروز

بکشتي در نشستيم و بسي راه
بپيموديم دائم گاه و بيگاه

ز حق در خواستم تا حق چنان کرد
که دفع شر مشتي بدگمان کرد

در آمد آتشي و جمله را سوخت
مرا برهاند و جانم را برافروخت

چو در دام اجل افتاد آن شاه
وزيران و سپه را خواند آنگاه