ديوان بيدل دهلوي

گه طپش گاه فغان گاه جنون ميخندد
برق تازي که در آئينه اخفاي دلست

هيچ آهنگي برون تاز بساط چرخ نيست
ناله هاي اين جرس هم در جرس باليده است

ياس مطلب نيست (بيدل) مانع ابرام خلق
آرزو در سايه بال مگس باليده است

از هجوم اشک در گرد ستم خوابيده ام
جيب و دامانم زجوش اين شهيدان کربلاست

ناله ها در پرده ساز نگه گم کرده ايم
مردمک مهر خموشي بر زبان چشم ماست

غافلان عافيت را هر قدم مانند شمع
خفته يکپا بر زمين و پاي ديگر در هواست

بر سبکباران گر انانرا بود سبقت محال
هر قدم زين کاروان بانگ جرس در منزل است

عقل گو خون شو بدورانديشي رد و قبول
در حضور آباد استغنا برو يا باش نيست

هر چه خواهي در غبار نيستي آماده گير
اي تنک سرمايه چون هستي عدم قلاش نيست

نامداريها گرفتاريست در دام بلا
(بيدل) انگشت شهانرا طوق گردن خاتم است

صفاي دل نتوان خواست از محبت دنيا
که در شمردن زر دست زر شمار سياهست

بدل نهفته نماند خيال شوکت حسني
که در شکستن رنگ منش غبار سپاهست

زسير گلشن دل پا مکش که داغ تمنا
در انتظار بچندين اميد چشم براهست

بسکه داريم درين باغ کدورت (بيدل)
لاله سان آينه زنگار نشين در بر ماست

شش جهت فرش است استغناي فقر
مفلسي در هيچ جا قلاش نيست

در تغافل خانه ابروي اوست
(بيدل) آن طاقي که نقشش قاش نيست

کس نميفهمد زبان سوختن تقرير شمع
در ميان انجمن ميبايدم تنها نشست

ميتوان در خاکساري يافت اوج اعتبار
آبله شد صاحب افسر بسکه زير پا نشست

هر کرا سررشته وضع حيا باشد بدست
ميتواند چون نگه در ديده بينا نشست

ننگ وضع هم بساطيهاي مجنون برنداشت
گرد ما شد آب تا در دامن صحرا نشست

آبرو ذاتيست (بيدل) ورنه مانند گهر
مهره گل هم تواند در دل دريا نشست

عالم ايجاد عشرتخانه جزو کل است
در بهار رنگ هر جا چشم واگردد گل است

گر تامل زين چمن رمز خموشان واکشد
در نمکدان لب هر غنچه شور بلبل است

در پناه شعله راحت پروريم از فيض عشق
داغ سود ابر سرما سايه برگ گل است

پير گشتي با هجوم گريه بايد ساختن
سيل اين صحرا همه در حلقه چشم پل است