ديوان بيدل دهلوي

بسکه در دل مهره شوق سويدا چيده ايم
از کواکب چرخ هم داغ بساط نرد ماست

آفتابي در سواد ياس غربت گو مباش
خاک بر سر ريختن صبح دل شب گرد ماست

شوخ بيباکي که رنگ عيش هر کاشانه ريخت
خواست شمعي بر فروزد آتشم در خانه ريخت

ايخوش آن رندي که در خاک خرابات فنا
رنگ آسايش چو اشک از لغزش مستانه ريخت

عرض حال بيدلان را گفتگو در کار نيست
گردش چشم تحير هم اداي مدعاست

در ضعيفي گر همه عجز است نتوان پيش برد
چون مژه دست دعاي ناتوانان بر قفاست

ديوانه و عاقل همه محو است در اينجا
از هر چه خبر يافته ئي بيخبر اوست

زين بيش عيار من موهوم مگيريد
دستي که بخود حلقه کنم در کمر اوست

موج تا در جنبش آيد ميرود از خود حباب
گردبال افشاني رنگم همين دل بوده است

کرد آخر واصل بزم تو از خود رفتنم
سايه را در خانه خورشيد منزل بوده است

قالب افسرده ما را در غبار وهم سوخت
غرقه بحري که ما بوديم ساحل بوده است

راحتي در قفس وضع کدورت داريم
زنگ مژگان بهم آوردن آئينه ماست

دست گل دامن بوئي نتوانست گرفت
رفت گيرائي ازان پنجه که در بند حناست

شوق ديدارم و در چشم کسان راه منست
هر کجا گرد نگاهيست کمينگاه منست

در غم و عيش تفاوت نگرفتم که چو شمع
خنده و گريه همان آتش جانکاه منست

شوکت شاهيم از فيض جنون در قدم است
چشم زخمي نرسد آبله هم جام جم است

چاک در جيب حياتم زتبسم مفگن
رگ اين برگ گلم جاده راه عدم است

مرگ شايد دل از اسباب هوس پردازد
ورنه در ملک نفس صافي آئينه کم است

ببرق تيغ تو نازم که در بهار خيال
هزار صبح تجلي مقابل دم اوست

بهار خاک باين رنگ و بوچه امکانست
نفس در آينه ما هواي عالم اوست

با دل جمع آشنا شو از پريشاني برا
در بهار نادميدن دانه خرمن داشته است

جانکني در عجز وطاقت ناگزير آدميست
از نگين تا قبر اين فرهاد کندن داشته است

آتش افتاده است (بيدل) در قفاي کاروان
گلشن ما آنچه دارد باب گلخن داشته است

ابر دارد در نمد آئينه گلزار را
پنبه داغم بغير از خرقه پشمينه نيست

جز بررخ عبرت در فکرم نگشودند
هر رشته که واشد زگريبان به کفن رفت